 |
|
|  Σάββατο Ωρα 9.55μμ
----------------------------------------
Ελλάδα
----------------------------------------
Η ταινία "Ατέρμονη θλίψη" από το Μεξικό ανακηρύχθηκε η καλύτερη ταινία κι έλαβε απόψε τον Χρυσό Αλέξανδρο του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης
----------------------------------------
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.-(Ανταπόκριση Βίκυ Χαρισοπούλου)
Μια… «Ατέρμονη θλίψη» πήρε τον «Χρυσό Αλέξανδρο - Θόδωρος Αγγελόπουλος» - το βραβείο καλύτερης ταινίας στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου που ολοκληρώθηκε απόψε (με την απονομή των βραβείων) στη Θεσσαλονίκη.
«La tirisia” (όπως είναι ο αρχικός τίτλος της ταινίας του Μεξικανού Χόρχε Πέρες Σολάνο) μεταφέρει τους θεατές σ ένα απομακρυσμένο χωριό στην έρημο του Μεξικού όπου ανάμεσα σε τεράστιους κάκτους οι γυναίκες (οι άνδρες λείπουν –είναι οικονομικοί μετανάστες) ζουν αυτή την αέναη θλίψη της εγκατάλειψης και της ματαίωσης… Ανάμεσα στους κάκτους οι αφίσες των πολιτικών κομμάτων της περιοχής προαναγγέλλει πως «…το μέλλον είναι τώρα»…
- Σ ένα άθλιο διαμέρισμα της Χάιφα (όπου δυο αδελφές ζουν μαζί –καθώς η μια είναι διανοητικά ανάπηρη και η άλλη έχει αναλάβει τη φροντίδα της) μεταφέρει τους θεατές η ταινία «Δίπλα της» του Άσαφ Κορμάν από το Ισραήλ που επελέγη για το Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος.
Στην ταινία «Μάθημα» της Κριστίνα Γκρόζεβα και του Πέταρ Βαλτσάνοφ από τη γειτονική Βουλγαρία απονεμήθηκε το ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία – Χάλκινος Αλέξανδρος.
Η ταινία – που έλαβε και το βραβείο σεναρίου από την κριτική επιτροπή του 55ου φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, «μιλά» για την «έννοια» και την αποτελεσματικότητα του …μαθήματος μεταφέροντας τους θεατές σ ένα χωριό της σύγχρονης Βουλγαρίας που πλήττεται από την οικονομική κρίση και στο δίλημμα μιας δασκάλας ανάμεσα στο …μάθημα και το δικό της –οικογενειακό πρόβλημα.
Το βραβείο σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στον Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι από την Ουκρανία για την ταινία του με τίτλο «Η φυλή» .
Σε ανάλογο κλίμα και με ανάλογου τύπου σενάρια κινούνται όλες οι βραβευμένες ταινίες του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος , των τμημάτων «Ανοιχτοί Ορίζοντες» και «Ματιές στα Βαλκάνια», (αλλά και το σύνολο σχεδόν των 150 ταινιών της φετινής διοργάνωσης).
Το Βραβείο γυναικείας ερμηνείας δόθηκε στην ηθοποιό Μπρουκ Μπλουμ για την ερμηνεία της στην ταινία: «Εκτός ελέγχου» της Άνια Μάρκαρτ από τις ΗΠΑ.
-Το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στον Σουηδό Σβέριρ Γκούντνασον για την ερμηνεία του στην ταινία: «Το πάρκο με τις μύγες» του Γιενς Όστμπεργκ .
Το Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης απονεμήθηκε στην ταινία: «Πλευρικοί άνεμοι» του Μάρτιν Χέλντε από την Εσθονία που «μιλά» για την ιστορία μιας γυναίκας από την Εσθονία που εξορίζεται στο πλαίσιο της …εθνοκάθαρσης που διεξήγαν οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής στην «ασάλευτη» -παγωμένη Σιβηρία το 1941.
Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Kινηματογράφου (FIPRESCI) αποτελούμενη από τους: Χοσέ Αντόνιο Τεόντορο, πρόεδρος (Καναδάς), Μιγκέ Τουράν (Τουρκία) και Νίνο Φένεκ Μικελίδη (Ελλάδα) , απένειμε βραβεία στις ταινίες : «Καληνύχτα μαμά» των Σεβερέν Φιαλά και Βερόνικα Φραντς από την Αυστρία, στην ελληνική ταινία «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ και ειδική μνεία στην ελληνική ταινία «Πόλκ» των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
