 |
|
|  Δευτέρα 27/7
Από αδέσποτα κουτάβια στην Αλεξανδρούπολη εκπαιδευόμενοι... «θεραπευτές» στη Γερμανία
e-evros,protothema.gr
Τη συγκινητική ιστορία δυο μικρών κουταβιών από την Αλεξανδρούπολη, της Ντίβας και της Χάιντι, φέρνει στο φως το e-evros. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, που επικαλείται ανάρτηση στη σελίδα του Καταφυγίου Αδέσποτων Ζώων Συντροφιάς Δήμου Αλεξανδρούπολης, δύο μικρά σκυλάκια που ξεκίνησαν τη ζωή τους αντιμετωπίζοντας πλήθος αντιξοότητες βρήκαν το «happy end» τους στη Γερμανία, και πλέον εκπαιδεύονται για να αναλάβουν έναν πολύ σημαντικό και χρήσιμο ρόλο.
Η μικρούλα Χάιντι βρέθηκε πεταμένη με τα αδερφάκια της σε χωριό της Αλεξανδρούπολης. Η ιστορία της, κλασική: Μαμά αστείρωτη, κουτάβια στο δρόμο. Όμως στάθηκε τυχερή γιατί οι άνθρωποι του Καταφυγίου Αδέσποτων Ζώων Συντροφιάς Δήμου Αλεξανδρούπολης την πήραν και τη φρόντισαν. Η Χάιντι στην πορεία στάθηκε και άλλη μια φορά τυχερή γιατί βρήκε σπίτι. Μια οικογένεια στη Γερμανία άνοιξε την αγκαλιά της και την υιοθέτησε δίνοντάς της μια δεύτερη ευκαιρία.
Η ημίαιμη λυκοσκυλίτσα Ντίβα, με τα υπέροχα μπλε μάτια, βρέθηκε νεογέννητη σε κάδο σκουπιδιών στα μέρη και αυτή της Αλεξανδρούπολης. Κάποιος τη θεώρησε σκουπίδι και την πέταξε στον κάδο. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Μέσα στην ατυχία της όμως και αυτή στάθηκε τυχερή καθώς τη βρήκαν και την πήραν από εκεί που την είχαν πετάξει. Οι εθελοντές του καταφυγίου την έσωσαν, τη φρόντισαν και τη μεγάλωσαν στην κυριολεξία με μπιμπερό. Η οικογένεια στη Γερμανία που πήρε τη Χάιντι, είδε την ιστορία της Ντίβας και θέλησε να τη σώσει και αυτή. Να ανοίξει και σε αυτή το σπίτι της. Έτσι η Ντίβα πέταξε μέχρι τη Γερμανία για να βρει το παντοτινό της σπίτι.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, σήμερα οι δύο αυτές υπέροχες σκυλίτσες, που κάποιοι θεώρησαν σκουπίδια και τις πέταξαν, εκπαιδεύονται για σκυλιά-θεραπείας σε γηροκομείο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
