 |
|
|  Δευτέρα 10/11
----------------------------------------
Βουλγαρία
----------------------------------------
Είκοσι πέντε χρόνια από την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος
----------------------------------------
ΣΟΦΙΑ.-
Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται, σήμερα, από την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Βουλγαρία και, όπως δήλωσε στη Βουλγαρική Εθνική Ραδιοφωνία η Μπόριανα Ντιμίτροβα από την εταιρεία Alpha Research -μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες δημοσκοπήσεων στη χώρα- "μια νοσταλγική και εξιδανικευμένη εικόνα του κομμουνισμού" έχει αρχίσει να κυριαρχεί στην κοινωνία.
Η κ. Ντιμίτροβα, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του το πρακτορείο ειδήσεων Novinite, σημείωσε πως "κανείς εκπαιδευτικός ή πολιτιστικός θεσμός δεν κατέβαλε κάποια συστηματική προσπάθεια να αποκαλύψει τους μηχανισμούς, την ιδεολογία και τον τρόπο λειτουργίας του καθεστώτος- ούτε τα μέσα ενημέρωσης ούτε το σχολείο ή τα πανεπιστήμια και τα μουσεία".
Σημείωσε δε, πως "κάθε ένας απ' αυτούς τους θεσμούς έχει αποτραβηχτεί, αφήνοντας τις νέες γενιές να αποκτούν γνώση για τον σοσιαλισμό μόνο μέσα από τις ιστορίες συγγενών και γνωστών, οι οποίες, με τον καιρό, είναι φυσικό να ξεθωριάζουν ... και στο τέλος να εξιδανικεύονται".
Έρευνα που διεξήχθη από την Alpha Research έδειξε ότι το 94% των νεαρών Βουλγάρων δεν γνωρίζουν τη συγκεκριμένη περίοδο της βουλγαρικής ιστορίας.
Στις 10 Νοεμβρίου 1989, ένα "εσωτερικό πραξικόπημα" στους κόλπους του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος οδήγησε στην έξοδο τον ηγέτη του Τόντορ Ζίβκοφ και στην κατάρρευση το κομμουνιστικό καθεστώς, αλλά απέτυχε στο να ανοίξει τον δρόμο για μεταρρυθμίσεις που θα εμπέδωναν τη δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς.
Η μετάβαση κατέλαβε εξαπίνης πολλούς πολίτες, αλλά συνέβη εν μέσω της κατάρευσης του "ανατολικού μπλοκ" και μόλις μία ημέρα μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989.
Ορισμένοι Βούλγαροι επιδεικνύουν μια τάση εξιδανίκευσης του παρελθόντος, παρατηρούν Βούλγαροι αναλυτές, παρουσιάζοντας το καθεστώς Ζίβκοβ -επί 33 συναπτά χρόνια ηγέτη της Βουλγαρίας- ως "χρυσή εποχή" συγκρινόμενη με τη μετέπειτα ατμόσφαιρα εγκλήματος και διαφθοράς.
Άλλοι εκτιμούν πως όσα συνέβησαν στις 10 Νοεμβρίου 1989 δεν ήταν μια δημοκρατική ενέργεια, αλλά μια εσκεμμένη συνωμοσία, εκπορευόμενη από τους ίδιους τους κομμουνιστές προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Βούλγαροι αντικαθεστωτικοί -ανεξάρτητα από το πόσο μικρός ήταν ο αριθμός τους και πόσο διασπασμένοι ήταν- "φυτεύτηκαν" στην κοινωνία από την Κρατική Ασφάλεια, υποστηρίζουν οι οπαδοί της συγκεκριμένης τάσης.
Παρά τις έρευνες για κατηγορίες, όπως διασπάθιση κρατικών κονδυλίων, ο Τόντορ Ζίβκοβ πέθανε στις 5 Αυγούστου 1998, χωρίς να καταδικαστεί. Μετά το 1990 τελούσε σε κατ' οίκον περιορισμό.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1989, η Βουλγαρία κυβερνήθηκε από 12 πρωθυπουργούς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
