 |
|
|  Σάββατο 8/8
Life
Υποβρύχια πρόταση γάμου στην Αλόννησο
AΠΕ-ΜΠΕ
Στον ...έβδομο ουρανό «πέταξε» η Αφροδίτη Γαρυφάλλου κι ας ήταν περίπου επτά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όταν ο αγαπημένος της, την άφησε κυριολεκτικά άφωνη κάνοντάς της πρόταση γάμου στον βυθό της Αλοννήσου! Ο μέλλων γαμπρός γονάτισε στην άμμο του βυθού και της πρόσφερε το δαχτυλίδι μέσα σε ειδικό αδιάβροχο περιτύλιγμα κι εκείνη, δίχως δεύτερη σκέψη, είπε το μεγάλο «ναι».
Η υποψήφια νύφη περιγράφει τη στιγμή της υποβρύχιας πρότασης γάμου που έγινε με φόντο ...όχι τα αστέρια του ουρανού, αλλά τα όστρακα του βυθού! «Ήρθαμε από τον Βόλο για ένα Σαββατοκύριακο στην Αλόννησο, καθώς λατρεύουμε κάθε σημείο του νησιού. Σε συνδυασμό με τα εγκαίνια του υποβρύχιου μουσείου, κανόνισε ο Βαγγέλης να κάνουμε μια αναγνωριστική κατάδυση, η οποία τελικά ήταν διαφορετική όπως αποδείχτηκε, αφού είχε στο μυαλό του την πρόταση! Τα είχε κανονίσει όλα με την εκπαιδεύτρια», δηλώνει με ενθουσιασμό η Αφροδίτη Γαρυφάλλου.
«Μετά από δύο υπέροχα χρόνια, θέλεις να με παντρευτείς;» έγραφε η κάρτα που της έδειξε ο μέλλων σύζυγός της, για να «εισπράξει» το καταφατικό της νεύμα. Το στιγμιότυπο κατέγραψε μια κάμερα βυθού και όπως ήταν φυσικό κατέκλυσε τα κοινωνικά δίκτυα. «Μας είχε δείξει η εκπαιδεύτρια κάποια νοήματα για να μπορούμε να κάνουμε απαραίτητες συνεννοήσεις όταν βρισκόμαστε κάτω από το νερό, στην περίπτωση που θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Οπότε ήξερα ποιο νόημα σημαίνει "ναι" και το έκανα», εξηγεί η Αφροδίτη Γαρυφάλλου.
Όπως λέει δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ την υποβρύχια έκπληξη -πρόταση γάμου, ενώ σημειώνει πως ο στόχος του αγαπημένου της Βαγγέλη να κάνει κάτι ξεχωριστό για μια στιγμή που είναι έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή, ήταν απολύτως επιτυχημένος!
Ο γάμος του ζευγαριού ορίστηκε για το επόμενο καλοκαίρι και θα γίνει ...εκτός βυθού αφού το μεγάλο γλέντι που σχεδιάζουν δεν είναι εύκολο να γίνει υποβρυχίως και με όλους τους καλεσμένους να φορούν στολές κατάδυσης...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
