 |
|
|  Tετάρτη 12/8
Καμάλα Χάρις
Το «υπερόπλο» του Μπάιντεν που ίσως του εξασφαλίσει την προεδρία των ΗΠΑ
protothema.gr
Ο Τζο Μπάιντεν επιλέγοντάς την ως υποψήφια αντιπροεδρό του, ενόψει των προεδρικών εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, επιβεβαιώνει ότι την θεωρεί το υπερ όπλο που θα του εξασφαλίσει την επικράτησή του έναντι του πολιτικού αντιπάλου του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Καμάλα Χάρις ενδέχεται να γράψει ιστορία, σε περίπτωση που εκλεγεί ως η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ελάχιστες είναι, άλλωστε, οι γυναίκες που έχουν απλά επιλεχθεί στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως συνυποψήφιες επίδοξων προέδρων: η Σάρα Πέιλιν το 2008 στο πλευρό του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου Τζον Μακέιν και η Τζεραλντίν Φεράρο το 1984 με τον Δημοκρατικό Ουόλτερ Μοντέιλ. Ο Τζο Μπάιντεν είχε προ πολλού δεσμευθεί να επιλέξει γυναίκα ως υποψήφια για την αντιπροεδρία, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που υπέθεταν ότι θα ήταν και Αφροαμερικανίδα. Εξάλλου, οι φωνές που είχαν υψωθεί υπέρ μιας μαύρης υποψήφιας αντιπροέδρου στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος έσπευσαν να υπενθυμίσουν την «αποφασιστική υποστήριξη που έδωσαν οι Αφροαμερικανίδες στους Δημοκρατικούς». Στην πραγματικότητα, όμως, σημαντικός παράγοντας στην απόφαση του Μπάιντεν έπαιξαν και οι φυλετικές ταραχές που δεν έχουν εδώ και μήνες σταματήσει να ταλανίζουν την Αμερική. Ενδεικτική και η πρόσφατη ανοιχτή επιστολή 100 διασήμων και καλλιτεχνών προς τον Μπάιντεν με τίτλο: «αν δεν επιλέξεις μαύρη γυναίκα θα χάσεις».
Η Χάρις γεννήθηκε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, από γονείς μετανάστες ακαδημαϊκούς: η Ινδή μητέρα της ήταν ερευνήτρια με σημαντικές μελέτες στο βιογραφικό της για την καταπολέμηση του καρκίνου και ο πατέρας της οικονομολόγος από την Τζαμάικα. Η ίδια είχε στο παρελθόν περιγράψει την παιδική της ηλικία ως μία διαρκή μετακίνηση, ειδικά μετά το διαζύγιο των γονιών της σε ηλικία εφτά ετών. «Ταξιδεύαμε συνέχεια με ένα φορτηγό». Παρ’ ότι επισκέφτηκε ως παιδί αρκετές φορές την Ινδία και έμαθε τα πάντα για την κουλτούρα και τις παραδόσεις της πατρίδας της, η μητέρα της ανέθρεψε αυτή και την μικρότερη αδελφή της Μάγια ως «περήφανες Αφροαμερικανίδες». «Η μητέρα μου κατάλαβε πολύ καλά ότι μεγάλωνε δύο μαύρες κόρες με ό,τι αυτό και αν συνεπάγεται», έγραψε στην αυτοβιογραφία της The Truths We Hold. «Ήξερε ότι η νέα της πατρίδα, η Αμερική, θα έβλεπε τη Μάγια και εμένα ως μαύρα κορίτσια και ήταν αποφασισμένη να μας εμφυσήσει αυτοπεποίθηση και περηφάνια».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
