 |
|
|  Κυριακή 30/8
SOS Ρατσισμός
Στην 57η επέτειο της ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, χιλιάδες διαδηλωτές στις ΗΠΑ απαίτησαν ισότητα
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Με αισθήματα απέχθειας και αποφασιστικότητας, ένα πλήθος διαδηλωτών κατά του ρατσισμού συγκεντρώθηκε στην καρδιά της Ουάσιγκτον για να απαιτήσει τον τερματισμό της αστυνομικής βίας κατά των μαύρων μετά από μια σειρά περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας που άνοιξαν ξανά τις φυλετικές πληγές της Αμερικής.
Πενήντα-επτά χρόνια μετά την εμβληματική ομιλία του ηγέτη του αφροαμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «Έχω ένα όνειρο» (I have a dream), δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν ξανά στην ομοσπονδιακή πρωτεύουσα για να απαιτήσουν ισότητα μεταξύ όλων.
«Κουραστήκαμε από αθετημένες υποσχέσεις», είπε ο αιδεσιμότατος Αλ Σάρπτον, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μπροστά από το μνημείο που ανεγέρθηκε προς τιμήν του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν που κατήργησε τη δουλεία πριν από ενάμιση αιώνα. «Οι ζωές των μαύρων έχουν αξία και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να έχουν αξία για όλους!» πρόσθεσε ο Σάρπτον.
Ανάμεσα στο ποικιλόμορφο πλήθος των διαδηλωτών, ο Ντον Καρλίσλι, ένας 50χρονος μαύρος, μίλησε με την ίδια πικρία. «Περιμένουμε ισότητα για 300 χρόνια», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Πρακτικά, χτίσαμε αυτήν τη χώρα και εξακολουθούμε να αντιμετωπιζόμαστε άδικα».
Κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης: «Βγάλτε το γόνατό σας από το λαιμό μας», σε μια αναφορά στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, του Αφροαμερικανού που πέθανε από ασφυξία όταν ένας λευκός αστυνομικός τον πίεζε τον λαιμό για πάνω από 8 λεπτά στη Μινεάπολη στις 25 Μαΐου, σε ένα συμβάν που πυροδότησε ένα ιστορικό κίνημα διαμαρτυρίας σε όλες τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες.
«Συγκλονισμένος», ο αδελφός του, Φιλονίζ Φλόιντ, ευχαρίστησε τους διαδηλωτές για την κινητοποίησή τους. «Μακάρι ο Τζορτζ να ήταν εδώ για να σας δει...» είπε δακρυσμένος, προτού προσθέσει, «η αλλαγή συμβαίνει επειδή την απαιτούμε (...) οι ηγέτες μας πρέπει να μας ακολουθήσουν».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
