 |
|
|  Παρασκευή 4/9
Ροζέ σαμπάνια,παραγωγής τού Μπραντ Πιτ και τής Αντζελίνας Τζολί
AΠΕ-ΜΠΕ
Το chateau στη Γαλλία, του οποίου οι ιδιοκτήτες, ο Μπραντ Πιτ και η Αντζελίνα Τζολί, παράγουν από το 2012 βραβευμένα ροζέ, ανακοίνωσε το νέο προϊόν του: η «Fleur de Miraval», μια ροζέ σαμπάνια σε περιορισμένο αριθμό φιαλών που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Ιανουάριο, θα κάνει στις 15 Οκτωβρίου το ντεμπούτο της στην αμερικανική αγορά.
«Για μένα» εξηγεί ο Μπραντ Πιτ σε συνέντευξη που παραχώρησε στο PEOPLE «η σαμπάνια βγάζει ως δια μαγείας συναισθήματα εορτασμού, ποιότητας, κύρους και πολυτέλειας. Αλλά η ροζέ σαμπάνια είναι σχετικά άγνωστη. Με το προηγούμενο της επιτυχίας μας με το Μιραβάλ στην Προβηγκία, θέλησα να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε το αντιπροσωπευτικό εμπορικό σήμα της ροζέ σαμπάνιας, εστιάζοντας τις προσπάθειές μας μόνον σε αυτό το χρώμα».
Η «Fleur de Miraval» είναι το αποτέλεσμα ολοκλήρωσης ενός πενταετούς πρότζεκτ, το οποίο εδώ και καιρό καλυπτόταν με πέπλο μυστηρίου. «Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό» τόνισε ο Πιτ, ο οποίος το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκε στο Μιραβάλ για να οριστικοποιήσει τις λεπτομέρειες της πρώτης έκδοσης της ροζέ σαμπάνιας (20.000 φιάλες).
«Το Miraval δεν είναι για μένα “ κρασί διασημοτήτων”. Πάνω από όλα, είναι ένα θαυμάσιο, ιδιαίτερο κτήμα το οποίο ερωτεύτηκα, και στο οποίο εξακολουθώ να επενδύω για να το κάνω ένα από τα πιο εξαιρετικά στην Προβηγκία. Για το κρασί, συνεργάστηκα με την οικογένεια Περέν. Για πέντε γενιές, είναι οινοπαραγωγοί. Μαζί, είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτό, σε βάθος χρόνου. Δεν είναι απλά και μόνο μια περαστική τάση» εξήγησε.
Ο Πιτ και η Τζολί ολοκλήρωσαν το 2012 την αγορά της ιδιοκτησίας και παρόλο που ο χωρισμός τους, το 2016, συδαύλισε φήμες ότι θα την πωλούσαν, το PEOPLE επικαλείται πηγές που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους και οι οποίες υποστηρίζουν ότι και οι δύο είναι αφοσιωμένοι σε αυτήν και την βλέπουν ως «μια επένδυση για τα παιδιά τους».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
