 |
|
|  Πέμπτη 8/10
Η πανδημία μπορεί να ωθήσει έως και 150 εκατ. ανθρώπους σε συνθήκες ακραίας φτώχειας,εκτιμά η Παγκόσμια Τράπεζα
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποίησε ότι η πανδημία του νέου κορωνοϊού ενδέχεται να οδηγήσει σε ακραία φτώχεια έως και 150 εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι τα τέλη του 2021, εξαλείφοντας τρία χρόνια προόδου στις προσπάθειες για τη μείωση της φτώχειας στον κόσμο.
Δίνοντας στη δημοσιότητα τη διετή έκθεσή του για τη φτώχεια και την κοινή ευημερία, αυτός ο πολυμερής οικονομικός οργανισμός ανέφερε ότι μόνο φέτος επιπλέον 88-115 εκατομμύρια άνθρωποι θα περιέλθουν σε συνθήκες ένδειας. Μέχρι τα τέλη του 2021 ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί στα 150 εκατομμύρια. Ως ακραία φτώχεια ορίζεται η διαβίωση με λιγότερα από 1,90 δολάρια την ημέρα.
Αυτό σημαίνει ότι το 9,1-9,4% του παγκόσμιου πληθυσμού ενδέχεται να ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας φέτος, ποσοστό παραπλήσιο με εκείνο του 2017, όταν έφτασε το 9,2%. Είναι επίσης η πρώτη αύξηση του ποσοστού ακραίας φτώχειας μετά από περίπου 20 χρόνια.
Το 2019 το ποσοστό αυτό ήταν 8,4% και η αρχική εκτίμηση, πριν από την πανδημία του Covid-19, ήταν ότι θα έπεφτε στο 7,5% το 2021. Η έκθεση τονίζει ότι αν δεν ληφθούν γρήγορα μέτρα δεν πρόκειται να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης του ποσοστού στο 3% μέχρι το 2030.
«Η πανδημία και η παγκόσμια ύφεση μπορεί να ωθήσουν πάνω από το 1,4% του παγκόσμιου πληθυσμού στην ένδεια», ανέφερε ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ντέιβιντ Μάλπας, σε ανακοίνωσή του, χαρακτηρίζοντας το γεγονός αυτό «σοβαρή οπισθοδρόμηση στην ανάπτυξη και τη μείωση της φτώχειας».
Στην έκθεση διαπιστώνεται ότι πολλοί από τους ανθρώπους που περιήλθαν φέτος σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ζουν σε χώρες με ήδη υψηλά ποσοστά φτώχειας. Ωστόσο, το 82% από αυτούς ζει σε χώρες μεσαίου εισοδήματος. Στις χώρες χαμηλού-μεσαίου εισοδήματος ακραία φτώχεια θεωρείται να ζει κανείς με λιγότερα από 3,20 δολάρια την ημέρα. Για τις χώρες μεσαίου-υψηλού εισοδήματος το όριο είναι στα 5,50 δολάρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
