 |
|
|  Kυριακή 10/10
'Αρθρο
Το Σχολείο δεν Μπορεί να Διδάξει αυτό που Εξετάζει...-
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ-
Ανάγκη για έναν Ανεξάρτητο Εθνικό Φ ορέα
Γράφει ο Δρ Γαβριήλ Μανωλάτος,
Καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας και Ανάπτυξης
ΑΘΗΝΑ
Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά.
Είναι το άναμμα μιας φλόγας!
Στην Αρχαία Σπάρτη, η εκπαίδευση των παιδιών (αγοριών) ξεκινούσε στην ηλικία
των 7 ετών και ολοκληρωνόταν με την ενηλικίωση τους. Η εκπαίδευση χαρακτηριζόταν από
σκληρή πειθαρχία και υπακοή στους νόμους και απέβλεπε στο να γίνουν καλοί στρατιώτες.
Σήμερα, οι κοινωνίες μας έχουν αλλάξει και οι μαθητές και οι εκπαιδευόμενοι
απαιτούν να ξέρουν και να συμφωνούν τι και ποιοι θα τους διδάξουν…
Το σχολείο και η εκπαίδευση είναι θέμα, πρωτίστως, των παιδιών και των
εκπαιδευομένων και ύστερα των γονιών των εκπαιδευτικών και βεβαίως και όλων των
φορέων της κοινωνίας.
Συνήθως, γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο η εκπαίδευση είναι μια ικανοποιητική
επένδυση και για το αν παράγει τα στελέχη εκείνα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την
οικονομική ανάπτυξη. Σε αυτήν την καθολική σχεδόν θέση αντιτάσσεται ένα
ψευδοδίλλημα, το εξής: Θέλουμε μια κοινωνία ελεύθερων, ανεξάρτητων, δημιουργικών
ατόμων, που να είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να αξιοποιήσουν τα πολιτισμικά
επιτεύγματα του παρελθόντος, ή θέλουμε ανθρώπους που θα αυξήσουν απλά το Εθνικό
Εισόδημα;
Πρόκειται πράγματι για ψευδοδίλλημα γιατί χωρίς το ένα δεν μπορεί να υπάρξει το
άλλο. Χωρίς το ζωντανό, προοδευτικό και ανεξάρτητο εκπαιδευτικό σύστημα που θα
ενθαρρύνει την αναζήτηση της γνώσης, την υπέρβαση, την ελευθερία σκέψης και λόγου δεν
μπορεί η τεχνολογία να οδηγήσει σε οφέλη, οικονομικά, κοινωνικά και άλλα.
Χρειαζόμαστε μια καθολική και ριζική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που να έχει σαν
βάση και σαν αφετηρία τα ανωτέρω. Όλες οι μεταρρυθμίσεις που προηγήθηκαν
αφορούσαν στους εκπαιδευτικούς και τα προγράμματα διδασκαλίας. Καμία δεν
επικεντρώθηκε στους μαθητές και τους εκπαιδευομένους ούτε σε ένα ζωντανό,
προοδευτικό και ανεξάρτητο εκπαιδευτικό σύστημα που να ενθαρρύνει την αναζήτηση της
γνώσης, την υπέρβαση, την ελευθερία σκέψης και λόγου. Εκτός από την μεταρρύθμιση του
Ευάγγελου Παπανούτσου επί Γεωργίου Παπανδρέου και ίσως, αυτή στα πρώτα χρόνια του
Ανδρέα Παπανδρέου που αφορούσε κυρίως στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν
είδαμε μεταρρυθμίσεις παρά μόνο διορθωτικές ή και διαρθρωτικές αλλαγές, ανάλογα με το
κόμμα, και τα συνδικάτα.
Οι ίδιοι που ψήφισαν τον νόμο Διαμαντοπούλου ήταν εκείνοι που τον ξήλωσαν.
Άραγε, τι να περιμένουμε; Δεν είναι παράξενο που συναντάμε δάσκαλους και καθηγητές
ημιμαθείς και ανίκανους να διδάξουν. Πώς θα μπορούσε εξάλλου ένας πτυχιούχος
πανεπιστημίου να γίνει και εκπαιδευτικός; Με ποια προσόντα; Με μοναδικό προσόν το
πανεπιστημιακό δίπλωμα; Που σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα το 4 σε κάποιο ή κάποια
μαθήματα έγινε πενταράκι για να περάσει…
Στην ετήσια έκθεσή της, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διαπιστώνει ότι ένας στους τρεις
Έλληνες μαθητές δεν διαθέτει βασικές δεξιότητες όπως ανάγνωση, γραφή και μαθηματικά. Το
ποσοστό των μαθητών που διατρέχουν τον κίνδυνο εκπαιδευτικής φτώχειας ανέρχεται σε
32% κατά μέσο όρο, όταν σε όλη την Ευρώπη το ποσοστό αυτό κυμαίνεται περίπου στο 20%.
Οι Έλληνες δικαιούνται καλή και αποτελεσματική εκπαίδευση για την αντιμετώπιση
των σύγχρονων απαιτήσεων. Δε θα πρέπει να αναλωνόμαστε με το κυνήγι μαγισσών όπως
«τη δημιουργία εθνικής συνείδησης στη θέση της κοινωνικής συνείδησης» όπως διατείνεται η
Υπουργός Παιδείας κυρία Νίκη Κεραμέως.
Στην Ελλάδα, το σχολείο δεν μπορεί να διδάξει αυτό που εξετάζει…
«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας»,
σύμφωνα με τον Ιρλανδό ποιητή Ουίλιαμ Γέιτς .
Το ΜέΡΑ25 θεωρεί ότι: Η υποβάθμιση της παιδείας και της μόρφωσης στην Ελλάδα
είναι τόσο βαθιά, και οι ρίζες της τόσο δυνατές, που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει
την μορφωτική επανάσταση που απαιτείται. Χρειαζόμαστε ένα εθνικό όργανο, να
επεξεργαστεί το θέμα της ΜΟΡΦΩΣΗΣ και της ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ να χαράξει την πολιτική για την
παιδεία και την εκπαίδευση μέσα από συνεχή, από-κομματικοποιημένο διάλογο στον οποίο
θα συμμετέχουν πολίτες και φορείς πέραν των συντεχνιών της εκπαίδευσης ή των κομμάτων.
Πράγματι, χρειαζόμαστε μια «Ανεξάρτητη Αρχή για την Παιδεία» έναν εθνικό
ανεξάρτητο φορέα, υπεύθυνο για τη μορφωτική επανάσταση που απαιτείται και τη
δημιουργία μιας παιδείας και εκπαίδευσης αντάξιας της νεολαίας μας και της Πατρίδας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
