 |
|
|  Tετάρτη 14/10
Το ρεκόρ τών ρεκόρ
Αιώνιος… φοιτητής έχει λάβει 145 πτυχία σε 30 χρόνια!
Indian Sunday,flashnews.gr,perierga.gr
Αν πιστεύετε ότι η απόκτηση ενός ακαδημαϊκού πτυχίου είναι δύσκολο πράγμα, σκεφτείτε τι ειναι τα...145 πτυχία!
Ο Ινδός καθηγητής VN Parthiban, που διδάσκει στο Chennai της Ινδίας, έχει λάβει 145 πτυχία τα τελευταία 30 χρόνια και δεν σχεδιάζει να σταματήσει. Το ταξίδι του Parthiban στην γνώση ξεκίνησε με το πρώτο του πτυχίο που δυσκολεύτηκε να το πάρει. Αφού τελικά αποφοίτησε, βρήκε μια δουλειά στο Τμήμα Δικαστικών Επιστημών, αλλά η επιθυμία να σπουδάσει δεν είχε σταματήσει.
Βλέποντας όλα τα εκπληκτικά μαθήματα και τους τομείς σπουδών που ήταν διαθέσιμοι στο πανεπιστήμιο, ο Parthiban αποφάσισε να γυρίσει πίσω και να επιδιώξει να πάρει ένα δεύτερο πτυχίο. Και μετά ένα τρίτο. Και έπειτα 142 ακόμα. Όπως εξήγησε ο Parthiban σε συνέντευξή του στην Indian Sunday, μετά την απόκτηση του πρώτου πτυχίου του, «άρχισε να υποβάλλει αιτήσεις σε διάφορα πανεπιστήμια, σπουδάζοντας διαφορετικά αντικείμενα, εκτός από μαθηματικά που δεν του αρέσουν.
«Τα τελευταία τριάντα χρόνια είμαι συνεχώς στη διαδικασία προετοιμασίας για εξετάσεις και υποβολής αιτήσεων για νέα μαθήματα ή πτυχιακά μαθήματα», λέει ο ίδιος. Ο κατάλογος των επιτευγμάτων του Parthiban περιλαμβάνει μεταξύ άλλων 3 Master of Science, 8 Master of Law, 8 Master of Commerce, 9 Master of Business Administration, 10 Master of Arts και 12 διαφορετικά πτυχία έρευνας!
Δυστυχώς, υπήρξαν κάποιες αρνητικές… παρενέργειες στη συνεχή μελέτη του Parthiban. Η έντονη απορρόφηση πληροφοριών έχει δημιουργήσει πραγματικό φόρτο στη μνήμη του και τώρα έχει δυσκολία να αναγνωρίσει πρόσωπα και διαδρομές σε μέρη που έχει επισκεφθεί δεκάδες φορές.
Αυτά τα εμπόδια, ωστόσο, δεν έχουν μειώσει την επιθυμία του για σπουδή, συνεχίζοντας την προσπάθεια. Παράλληλα κάνει διαλέξεις σε πολλά πανεπιστήμια. Εκτός από το ακαδημαϊκό έργο του, ο Parthiban έχει επίσης μια οικογένεια – σύζυγο και δύο παιδιά – με τη γυναίκα του να έχει λάβει και αυτή 9 πτυχία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
