 |
|
|  Πέμπτη 15/10
΄Αρθρο
Τα λεφτά που υπάρχουν και οι επιλογές που έρχονται
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ
Η σημερινή τεράστια οικονομική κρίση έχει ανατρέψει με πρωτοφανή ένταση την ζωή, ειδικά των πιο αδύναμων, συμπατριωτών μας. Η ανεργία ανεβαίνει, τα εισοδήματα μειώνονται, οι αποταμιεύσεις εξαντλούνται. Για όσους σπρώχνονται κάτω από το όριο της φτώχειας, τα όσα και όποια επιδόματα (αν δικαιούνται) ούτε αρκούν, ούτε διαρκούν, ενώ τους καταθλίβει η αδυναμία να βρουν μια θέση εργασίας με αξιοπρεπείς συνθήκες και αμοιβές. ΣΆ αυτούς τους συμπολίτες, χρωστάμε την αλήθεια: μια καλή θέση εργασίας για τον καθένα, προϋποθέτει ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Ας δούμε λοιπόν, αν και με ποιόν τρόπο, τα 70 τόσα δις, που πανηγυρικά ανακοινώθηκε ότι «πήραμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση», μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αυτό τον σκοπό και με ποιόν τρόπο.
Παρόλο που το ΕΣΠΑ υπήρχε και προηγουμένως υπάρχουν δυο νέα στοιχεία . Το πρώτο είναι ότι έχει εγκριθεί ένα πρόσθετο ποσό για την αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών του COVID 19. Το δεύτερο και ίσως σημαντικότερο είναι ότι, για την ίδια χρονική περίοδο και για τον ίδιο λόγο, προβλέπεται χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Για την Ελλάδα, την μοναδική χώρα της ζώνης του ΕΥΡΩ που βρίσκεται υπό δημοσιονομική επιτροπεία, η δυνατότητα επένδυσης πόρων, χωρίς την δουλεία αφύσικων πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι «μάνα εξ ουρανού». Αρκεί να έχουμε επίγνωση ότι μετά το 2021, η δυνατότητα αυτή χάνεται, μαζί της και μέρος των ευρωπαϊκών πόρων. Και βέβαια ότι αυτά τα λεφτά δεν είναι για να τα φάμε, αλλά για να φυτέψουμε «λεφτόδεντρα» και να έχουμε να φάμε από τους καρπούς τους.
Και ενώ έχει γεννηθεί αυτή η ανέλπιστη ελπίδα, το εδώ κατεστημένο επιμένει στον ίδιο, κακό δρόμο. Δεν προσδιορίζει συγκεκριμένες παραγωγικές επενδύσεις ώστε να συγκεντρώσει τα πρόσθετα κεφάλαια, δημόσια και ιδιωτικά, ελληνικά και ξένα (οι πόροι από την Ε.Ε. απαραίτητοι μεν, ανεπαρκείς δε) που απαιτούνται γιΆ αυτές. Αντιθέτως, σταθερά σε αδιέξοδο δρόμο, αυξάνει κρατικές δαπάνες και επιδοτεί κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών!
Παραδείγματα:
1.Δεν επενδύει σε νέες μονάδες νοσηλείας βραχείας και μακράς διάρκειας και σε δημόσια διαγνωστικά κέντρα, αλλά συζητάει την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των δημόσιων νοσοκομείων.
2.Δεν επενδύει στον μετασχηματισμό των λιγνιτικών πεδίων σε παραγωγικά συμπλέγματα φιλικά προς το περιβάλλον με υψηλή προστιθέμενη αξία. Δεν προχωράει σε ένα «έξυπνο δίκτυο» μεταφοράς και διανομής ενέργειας ικανό να τροφοδοτεί αξιόπιστα και με χαμηλό κόστος νοικοκυριά, επιχειρήσεις και αυτοκίνητα. Αντιθέτως, εξαγγέλλει την επιδότηση αγοράς εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και οικιακών φορτιστών τους.
3.Δεν επενδύει σε δίκτυα και υποδομές τηλεπικοινωνιών και μεταφοράς δεδομένων. Αντί γιΆ αυτό, παρακολουθεί τις υψηλές χρεώσεις των, χαμηλής ποιότητας, υπηρεσιών που προσφέρονται και την σταδιακή απώλεια κάθε δημόσιου ελέγχου επΆ αυτών.
Όσοι λοιπόν πραγματικά δεν ανεχόμαστε την ανεργία των νέων να αγγίζει το 40% και να τους διώχνει από την Ελλάδα, όσοι, τελικά, θέλουμε την Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, εύρωστη και αξιοπρεπή ξέρουμε τι έχουμε να κάνουμε. Με την στήριξη μας από την κοινωνία. Η ώρα της κρίσης πλησιάζει για όλους και στον καταλογισμό ελαφρυντικό άγνοιας δεν πρόκειται να αναγνωριστεί!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
