 |
|
| 
Το τάνγκο ενώνει άντρες και γυναίκες από την Ελλάδα και την Τουρκία
Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριη Αγγέλα Φωτοπούλου)
Ένας χορός του πάθους και του έρωτα, το αργεντίνικο τάνγκο , αλλά και το πάθος γι' αυτόν τον χορό θα ενώσει Έλληνες και τους Τούρκους χορευτές και χορεύτριες στη Θεσσαλονίκη.
Άντρες και γυναίκες, κορίτσια και αγόρια από την Ελλάδα και την Τουρκία θα αγκαλιαστούν για να στροβιλιστούν στον ρυθμό του αργεντίνικου χορού, στο πλαίσιο του 1ου Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη Tango Fest, που θα πραγματοποιηθεί από 12-13 Δεκεμβρίου, στο ξενοδοχείο "Capsis".
Δεκάδες άτομα από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και αρκετοί από την Τουρκία έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή στο Φεστιβάλ, το πρόγραμμα του οποίου, εκτός από μαθήματα τάνγκο από καταξιωμένους Έλληνες και Τούρκους δασκάλους χορού καθώς και από έναν Αργεντίνο, περιλαμβάνει και δύο χορευτικές βραδιές (μιλόνγκα), με ζωντανή μουσική, από την ορχήστρα Locos de Atar, της οποίας το ρεπερτόριο αποτελείται αποκλειστικά από μουσική και τραγούδι τάνγκο.
Διοργανωτές του Φεστιβάλ είναι οι σχολές La Pequena Milonga και Tango Room από Θεσσαλονίκη, El Abrazo από Αθήνα και η Academia del Tango και Tangoist από Κωνσταντινούπολη.
"Το αργεντίνικο τάνγκο ως χορός έχει ξεφύγει από τα σύνορα της γενέτειράς του, της Αργεντινής, εδώ και αρκετά χρόνια και χορεύεται πλέον σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη. Έτσι και στην Ελλάδα, όπως και στη γείτονα Τουρκία, είναι μερικές χιλιάδες αυτοί που ασχολούνται με πάθος με το αργεντίνικο τάνγκο. Τα τελευταία 10 χρόνια διοργανώνονται φεστιβάλ και άλλες χορευτικές συναντήσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Σ' αυτές τις συναντήσεις μοιραίο ήταν να γνωριστούν Έλληνες και Τούρκοι αφού τους δινόταν η δυνατότητα να χορεύουν μεταξύ τους. Ειδικότερα η Θεσσαλονίκη και η Κωνσταντινούπολη, λόγω της σχετικά μικρής απόστασης μεταξύ τους, αλλά και λόγω καταβολών των προγόνων πολλών Ελλήνων και Τούρκων, ασκούν μια ιδιαίτερη έλξη και γοητεία εκατέρωθεν. Έτσι, γεννήθηκε η ιδέα να γίνει και επίσημα ένα Φεστιβάλ που θα ήταν συνδιοργάνωση Ελλήνων και Τούρκων, με κοινό σκοπό να φέρουν ακόμη πιο κοντά όλους όσοι αγαπούν αυτό το μοναδικό χορό. Η διοργάνωση του 1ου Θεσσαλονίκη - Κωνσταντινούπολη Tango Fest ήταν λοιπόν κοινή επιθυμία δύο σχολών από Θεσσαλονίκη, δύο από Κωνσταντινούπολη και μιας από Αθήνα, της οποίας ηγείται ένας Αργεντίνος" αναφέρει ο γυμναστής - δάσκαλος του τάνγκο και ένας από τους διοργανωτές του Φεστιβάλ Σταμάτης Καθαρόπουλος.
"Στην Κωνσταντινούπολη χορεύουν τάνγκο περισσότερα χρόνια από ότι στην Θεσσαλονίκη και έχουν υψηλό επίπεδο. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αναπτυχθεί το τάνγκο και στη Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουν οι Τούρκοι χορευτές και το χορευτικό 'πρόσωπο' της πόλης μας. Το τάνγκο είναι ο συνδετικός κρίκος που θα μας ενώσει αυτή τη φορά" λέει ο μουσικός - δάσκαλος του τάνγκο Αλέκος Παπαδόπουλος από τη σχολή Τango Room.
Οι διοργανωτές ευελπιστούν να καταστεί το Φεστιβάλ θεσμός και να διοργανώνεται κάθε χρόνο εναλλάξ στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. "Μέσα από τέτοιες συνδιοργανώσεις θέλουμε να στείλουμε και ένα μήνυμα, ότι οι λαοί μέσα από τον πολιτισμό μπορούν και να συμβιώνουν και να δημιουργούν από κοινού χωρίς να τους εμποδίζουν η διαφορετική γλώσσα, η θρησκεία και άλλες διαφορές" επισημαίνει ο Σταμάτης Καθαρόπουλος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
