 |
|
|  Τρίτη 20/10
Γιατί οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης μπορεί να πυροδοτήσουν μια νέα παγκόσμια κρίση
Wall Street Journal,newmoney.gr,protothema.gr
Μπορεί η θρυαλλίδα για την επόμενη Παγκόσμια Κρίση να προέλθει από τους αστραφτερους ουρανοξύστες του Μανχάταν;
Καθώς τα κτίρια υπολειτουργούν λόγω COVID-19, με άδηλη την προοπτική πλήρους επιστροφής των εργαζομένων (ή των πελατών), η μείωση της αξίας των εμπορικών ακινήτων στο οικονομικό κέντρο των ΗΠΑ απειλεί να πυροδοτήσει ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων στα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα που έχουν «χτιστεί» πάνω σε αυτά τα εμπορικά ακίνητα – έναν κατατρεπτικό ντόμινο το οποίο μπορεί να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.
Συγκεκριμένα, οι ενδείξεις πίεσης που καταγράφονται στα εμπορικά ακίνητα και τα κτίρια γραφείων στο Μανχάταν, κάνουν αρκετούς επενδυτές να προεξοφλούν ότι οι μπελάδες στη μεγαλύτερη αγορά real-estate του πλανήτη θα επηρεάσουν γενικότερα τις ΗΠΑ και τον πλανήτη.
Αν και τα χρηματιστήρια φλερτάρουν κάθε μέρα με νέα ρεκόρ, οι μετοχές και τα ομόλογα που συνδέονται με τη δεσπόζουσα θέση της Νέας Υόρκης στους τομείς του τουρισμού και του πολιτισμού παρουσιάζουν χαρακτηριστική αδυναμία.
Η αξία των ομολόγων για παράδειγμα που συνδέονται με το δανεισμό ξενοδοχείων και επιχειρήσεων λιανικής υποχωρούν και τα νέα δάνεια προς αυτές τις επιχειρήσεις έχουν επιβραδυνθεί, καθώς οι τράπεζες είναι πολύ επιφυλακτικές στην αναχρηματοδότηση αυτών των κλάδων.
Η μοίρα των ουρανοξυστών και των επαγγελματικών ακινήτων γενικότερα στη Νέα Υόρκη έχουν συνέπειες που ξεπερνούν τα όρια του Μανχάταν, ακόμα και των ΗΠΑ.
Οι επενδυτές παρατηρούν στενά τις εξελίξεις στο real estate, στον τουρισμό και τον πολιτισμό της Νέας Υόρκης, διότι τα δάνεια σε αυτούς τους τομείς τεμαχίζονται, ξανα-πακετάρονται σε νέα ομόλογα και πωλούνται σε θεσμικούς επενδυτές όπως συνταξιοδοτικά ταμεία και διαχειριστές κεφαλαίων σε όλον τον πλανήτη.
Όταν για παράδειγμα τα δάνεια που έχουν λάβει οι διαχειριστές εμβληματικών ουρανοξυστών στη Νέα Υόρκη καταρρέουν (λόγω τηλεεργασίας για παράδειγμα που απομειώνει την αξία των ακινήτων) αυτό είναι βαρόμετρο καταιγίδας για τα επαγγελματικά ακίνητα όλης της χώρας και όχι μόνον: Πρόκειται για μια αγορά που υπερβαίνει το μισό τρισεκατομμύριο δολάρια όπως αναφέρει η Wall Street Journal.
Η επένδυση σε εμπορικά ακίνητα στη Νέα Υόρκη ήταν για δεκαετίες μια ασφαλής και κερδοφόρα επένδυση, καθώς οι τιμές των ακινήτων έκαναν ράλι παράλληλα με τις μετοχές των κατασκευαστικών εταιρειών στη Wall Street: ο συνδυασμός τροφοδότησε ένα απίστευτο πάρτι ανοικοδόμησης που «φύτεψε» δεκάδες ουρανοξύστες πέρα από τον Μανχάταν και στις υπόλοιπες τέσσερις περιφέρειες της μητροπολιτκής Νέας Υόρκης.
Μετά τον κορωνοϊό όμως επιχειρήσεις που βασίζονταν στους επισκέπτες της πόλης, όπως ξενοδοχεία, εστιατόρια και λιανεμπόριο υποφέρουν.
Οι τιμές των ακινήτων δείχνουν σημάδια υποχώρησης, καθώς κτίρια στο Μανχάταν αλλάζουν χέρια σε τιμές 25% κάτω από τις τιμές του 2017. Πεντάστερα ξενοδοχεία είναι πίσω στις πληρωμές των δόσεών τους – το Standard Hotel δεν έχει πληρώσει τις τρείς τελευταίες δόσεις του δανείου των 45 εκατ. που έχει λάβει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
