 |
|
|  Δευτέρα 2/11
Πέθανε στα 74 χρόνια του ο σπουδαίος βρετανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ,επί χρόνια πολεμικός ανταποκριτής
AΠΕ-ΜΠΕ
Πέθανε σε ηλικία 74 ετών ο βετεράνος ξένος ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ.
Σύμφωνα με το BBC, πιθανή αιτία θανάτου του είναι το εγκεφαλικό.
Ο Φισκ εισήχθη στο νοσοκομείο Σεντ Βίνσεντ'ς στο Δουβλίνο αφού ασθένησε στο σπίτι του την Παρασκευή και λίγο αργότερα πέθανε, έγραψε η Irish Times.
Στη διάρκεια της δημοσιογραφικής του καριέρας, που ξεκίνησε τα χρόνια του 1970, απέσπασε πολλά βραβεία για τις ανταποκρίσεις του από την Μέση Ανατολή.
Ωστόσο προκάλεσε έντονη αντιπαράθεση για την αιχμηρή κριτική του εις βάρος των ΗΠΑ και του Ισραήλ καθώς και εις βάρος της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης.
Κάλυψε τους πολέμους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική για λογαριασμό βρετανικών εφημερίδων επί πάνω από πέντε δεκαετίες και η New York Times τον χαρακτήρισε το 2005 "ίσως έναν από τους διασημότερους ξένους ανταποκριτές στη Βρετανία".
Γεννημένος στο Μέιντστοουν του Κεντ το 1946, ο Φισκ έλαβε αργότερα την ιρλανδική υπηκοότητα και είχε σπίτι στο Ντέιλκεϊ, έξω από την πρωτεύουσα Δουβλίνο.
Ο ιρλανδός πρόεδρος Μάικλ Ντ. Χίγκινς εξέφρασε χθες την "βαθιά θλίψη" του για τον θάνατο του Φισκ.
"Με τον θάνατό του ο δημοσιογραφικός κόσμος και ο ενημερωτικός σχολιασμός για θέματα της Μέσης Ανατολής έχασε έναν από τους καλύτερους σχολιαστές του", αναφέρει σε ανακοίνωσή του.
Αφού ξεκίνησε την καριέρα του στην Sunday Express, ο Φισκ μετέβη στο Μπέλφαστ το 1972 για να καλύψει τις Ταραχές ως ανταποκριτής στη Βόρεια Ιρλανδία της εφημερίδας Times.
Το 1976 έγινε ανταποκριτής της εφημερίδας στη Μέση Ανατολή.
Με έδρα του την πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βηρυτό, κάλυψε τον εμφύλιο στη χώρα καθώς και την Ιρανική Επανάσταση το 1979, τον σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ.
Το 1989 παραιτήθηκε από την Times έπειτα από διαμάχη με τον ιδιοκτήτη της, τον Ρούπερτ Μέρντοκ, και εντάχθηκε στο δημοσιογραφικό προσωπικό της Independent, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της καριέρας του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
