 |
|
|  Σάββατο 22/11
----------------------------------------
Χιλή
----------------------------------------
Ποινές φυλάκισης σε δύο φασίστες απόστρατους αξιωματικούς που την εποχή τής Χούντας Πινοτσέτ βασάνισαν μέχρι θανάτου τον πατέρα τής σημερινής Προέδρου τής χώρας
----------------------------------------
ΣΑΝΤΙΑΓΟ.-
Ένας Χιλιανός δικαστής καταδίκασε δύο σμήναρχους εν αποστρατεία σε ποινές φυλάκισης για τον βασανισμό του πτέραρχου Αλμπέρτο Μπατσελέτ —του πατέρα της σημερινής προέδρου Μισέλ Μπατσελέτ— που οδήγησε στον θάνατό του, τους πρώτους μήνες μετά την επιβολή της στρατιωτικής χούντας του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ.
Ο δικαστής Μάριο Καρόσα καταδίκασε τον σμήναρχο ε.α. Έντγκαρ Σεβάγιος Τζόουνς σε ποινή φυλάκισης δύο ετών και τον σμήναρχο ε.α. Ραμόν Κάσερες Χορκέρα σε ποινή φυλάκισης τριών ετών διότι διέπραξαν «το έγκλημα του βασανισμού ο οποίος απέβη στον θάνατο» του πτέραρχου Αλμπέρτο Μπατσελέτ Μαρτίνες.
Ο πτέραρχος Μπατσελέτ, ο οποίος παρέμεινε πιστός στον ανατραπέντα πρόεδρο Σαλβαδόρ Αγιέντε, φυλακίστηκε αμέσως μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας την 11η Σεπτεμβρίου 1973. Κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια κάθειρξη από στρατοδικείο της χούντας.
Μετά τον εγκλεισμό του στη φυλακή ο Μπατσελέτ, όπως και άλλοι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων οι οποίοι αρνήθηκαν να δηλώσουν πίστη στο στρατιωτικό καθεστώς, μεταφέρονταν ανά τακτά χρονιά διαστήματα στη Σχολή Πολέμου της Πολεμικής Αεροπορίας όπου υποβάλλονταν σε βασανιστήρια.
Ο πτέραρχος απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς την 12η Μαρτίου 1974, σε ηλικία 50 ετών, μετά από μια πολύωρη ανάκριση και τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν ο Κάσερες Χορκέρα (80 ετών σήμερα) και ο Σεβάγιος Τζόουνς (83 ετών).
Οι δύο απόστρατοι αξιωματικοί άσκησαν έφεση στην απόφαση.
«Αυτή η καταδίκη, που επιβλήθηκε πριν από λίγες ώρες, είναι ένα βήμα εμπρός στην προσπάθεια να προαχθούν ακριβώς η αλήθεια και η δικαιοσύνη που χρειάζεται η Χιλή», σχολίασε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Άλβαρο Ελισάλδε.
Η Μισέλ Μπατσελέτ είχε και εκείνη βασανιστεί από πράκτορες της στρατιωτικής χούντας, όπως επίσης η μητέρα της Άνχελα Χερία είχε φυλακιστεί και βασανιστεί. Οι δύο γυναίκες κατάφεραν να φύγουν αυτοεξόριστες στην Ανατολική Γερμανία, όπου παρέμειναν για την περίοδο 1975-1979.
Η Άνχελα Χερία είπε μετά την ανακοίνωση της δικαστικής απόφασης ότι την ενδιέφερε περισσότερο η αποκατάσταση της αλήθειας, παρά το πόσο βαριές ποινές θα επιβάλλονταν στους απόστρατους αξιωματικούς που ευθύνονται για το θάνατο του συζύγου της.
«Με ηρεμεί και ταυτόχρονα με γεμίζει ελπίδα το γεγονός ότι και οι υπόλοιποι στρατιωτικοί που βρίσκονταν (φυλακισμένοι) μαζί με τον σύζυγό μου, καθώς και όλοι οι άλλοι άνθρωποι που βασανίστηκαν, επιτέλους δικαιώνονται από τη δικαιοσύνη», πρόσθεσε η ίδια.
Ο πτέραρχος Μπατσελέτ βασανίστηκε από τους ίδιους τους υφισταμένους του, οι οποίοι τον ξυλοκοπούσαν, τον υπέβαλαν σε ηλεκτροσόκ, ή τον ανάγκαζαν να στέκεται επί ώρες όρθιος με μια κουκούλα στο κεφάλι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
