 |
|
|  Κυριακή 8/11
Καμάλα Χάρις
Η «ιδανική αντι-Τραμπ» αντιπρόεδρος στο πλευρό του Τζο Μπάιντεν
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Ενδεικτικό του κατά πόσο έχει μετατοπιστεί η αμερικανική πολιτική σκηνή το τελευταίο διάστημα, είναι ότι μια γυναίκα χρώματος, κόρη μεταναστών και κατά συνείδηση απούσα από «το θείο δώρο της μητρότητας» ανακηρύσσεται στην πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρο στο πλευρό του Δημοκρατικού Τζο Μπάιντεν. Μια αντιπρόεδρος με αυξημένες εξουσίες και υπόσχεση για τη θέση του προέδρου στη δεύτερη θητεία!
Η επιλογή της Καμάλα Χάρις (Καμάλα σημαίνει λωτός ενώ συχνά χρησιμοποιείται ως προσωνύμιο για τη θεά του πλούτου, της ευημερίας αλλά και της ομορφιάς) έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στο μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας. Αποτελεί μια είδους δικαίωση! Την ώρα που οι ΗΠΑ ταλανίζονται από τις διαχρονικές φυλετικές αδικίες και η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ δημιούργησε εξωφρενική πίεση στον Μπάιντεν, ο οποίος οδηγήθηκε να επιλέξει εκπρόσωπο έγχρωμων μειονοτήτων. Η Χάρις κυριαρχούσε απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες υποψήφιες. Μία επιλογή με ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία αν αναλογιστεί κανείς την προχωρημένη ηλικία του υποψήφιου προέδρου -είναι ήδη 78 ετών - και της δημόσιας δήλωσής του ότι δεν πρόκειται να επιδιώξει μία δεύτερη θητεία. Ο ίδιος, μάλιστα, αποκαλεί τον εαυτό του «μεταβατικό» υποψήφιο που σημαίνει ότι η δεύτερη θητεία της ανήκει!
ΠαρΆ ότι μετράει λιγότερο από τέσσερα χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή, η 55χρονη Καμάλα Χάρις δεν άργησε να εκτοξευθεί στην πρώτη γραμμή. Τα Μίντια φάνηκαν να ανακαλύπτουν στο πρόσωπό της μία εν δυνάμει πολιτική σταρ, σε μία εποχή που αυτοί έχουν εκλείψει από τον πολιτικό στίβο. ΠαρΆ όλα αυτά, δεν ήταν λίγοι οι πολέμιοί της, οι οποίοι αδυνατούσαν εξαρχής να την κατηγοριοποιήσουν. Και αυτό, καθώς δεν βρίσκεται τόσο αριστερά όσο κάποιοι από αυτούς που επίσης διεκδίκησαν ανεπιτυχώς το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος, όπως ο Μπέρνι Σάντερς και η Ελίζαμπεθ Γουέρεν. Δεν ανήκει, όμως, ούτε στο μετριοπαθές κέντρο, όπως ο ίδιος ο Μπάιντεν. Καυστική όπου χρειάζεται, αλλά και περισσότερο ήπια από όσο θα επιθυμούσε το λεγόμενο υπερ προοδευτικό κομμάτι του κόμματός της, έχει περάσει τη δημόσια ζωή της σε μία ισορροπία τρόμου. Αγκυροβολημένη μεταξύ των παθιασμένων ακτιβιστών και του συστημικού πυρήνα των Δημοκρατικών. ΠαρΆ όλα αυτά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, έχει κερδίσει το προσωνύμιο: «ιδανική αντι-Τραμπ υποψήφια» και αυτό επειδή η ταυτότητα της καθαυτή φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αντι-μεταναστευτική στάση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, αλλά με όλα όσα πρεσβεύει.
Ως παιδί μεταναστών από την Τζαμάικα και την Ινδία, ενσαρκώνει την αστική πολυπολιτισμική Αμερική. «Γνωρίζει προσωπικά πώς οι οικογένειες των μεταναστών εμπλουτίζουν τη χώρα μας», δήλωσε ο Μπάϊντεν, προσθέτοντας ότι «η προσωπική ιστορία της είναι η ίδια η ιστορία της Αμερικής»
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
