 |
|
|  Κυριακή 22/11
ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ
Απαντήσεις στις απειλές για την Δημοκρατία
ΑΘΗΝΑ
Προ ημερών, παρακολουθήσαμε την διχογνωμία νομικών (προσώπων, κύκλων, αρχών) για το αν είναι ή όχι συνταγματική η πρόσφατη απόφαση αστυνομικής αρχής να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις άνω των 4 ατόμων. Προ μηνών, την διάσταση απόψεων επιδημιολόγων για το αν η χρήση προστατευτικής μάσκας ενδείκνυται για τον περιορισμό της διάδοσης του COVID 19.
Οι απειλές
Αυτές οι διαφορές απόψεων δεν είναι «κακό», μιας και μπορούν να συντίθενται σε συμπεράσματα με τα οποία να εφοδιάζεται, στην συνέχεια, ο κοινός μας τόπος. Σε «κακό» εξελίσσονται, όποτε διάφοροι επιτήδειοι χωρίζουν την κοινωνία σε «Εικονολάτρες» και «Εικονομάχους» και, στην βάση αυτή, πυροδοτούν συγκρούσεις στους κόλπους της. Ειδικότερα, σε μια χώρα με περιορισμένη κυριαρχία, η οποία δέχεται απειλές από έξω και μέσα ρημάζει (με πολλούς να μεταναστεύουν και τους υπόλοιπους να στοιβάζονται τρομαγμένοι στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη), αυτού του είδους ο χουλιγκανισμός απειλεί ευθέως να δώσει την «χαριστική βολή».
Αλλά, ακόμα και αν εμφανιστεί ο «από μηχανής Θεός» (ή ο άλλος, αυτός «της Ελλάδας που είναι μεγάλος») και εξαφανίσει από τις τηλεοπτικές μας οθόνες τους καμποτίνους «ειδικούς» και «πολιτικούς» (συμπαραγωγούς reality στην πραγματικότητα), δεν φτάνει να καθαρίσουμε. Υπάρχουν και συμπολίτες μας που έχουν πεισθεί ότι σε θέματα για τα οποία αποφαίνονται ειδικοί (σε όλα δηλαδή), η κοινή γνώμη (κατ’ επέκταση και η εκπροσώπηση της)… περιττεύει. Απρόθυμοι να δεχτούν ότι είναι άλλο θέμα οι ηγεσίες να προστρέχουν σε γνώστες του ενός ή του άλλου θέματος (όπως οφείλουν για λόγους αν όχι ευσυνειδησίας, τουλάχιστον αυτοσυντήρησης) και άλλο θέμα να αποφασίζουν για μας πρόσωπα που δεν έχουμε νομιμοποιήσει.
Ετούτοι εδώ οι συμπολίτες αρνητές της εκπροσώπησης δεν είναι «Χρυσή Αυγή» ώστε να καθαρίσουμε μαζί τους δικαστικά. Για να βρούμε την άκρη, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε επιχειρήματα και, την ίδια στιγμή, να κάνουμε βήματα προς μια Δημοκρατία, πιο αποδοτική για τον λαό.
Χωρίς να ξεχνάμε, πριν απ’ όλα, ότι για τον αρνητισμό απέναντι στην Δημοκρατία, βασικοί υπαίτιοι είναι οι ίδιοι οι θεματοφύλακές της/ εκπρόσωποί μας (με λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά). Δεν πάνε δα και χρόνια από τους «αγανακτισμένους» της Πλατείας Συντάγματος. Ένα (εν πολλοίς) δικαιολογημένο παράπονο πήγαν να εκφράσουν με το, αυτοκριτικό τελικά, σύνθημά τους «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και επακολούθησε η επιδρομή κολάκων/εξουσιαστών που τους εξαπάτησαν και κατάφεραν να εκπροσωπούν αυτοί αγανακτισμένους και μη, από τότε έως και σήμερα. Με τέτοιους φίλους η Δημοκρατία, τι τους θέλει τους εχθρούς!
…και οι απαντήσεις μας
Άλλο όμως «οι εκπρόσωποι είναι κακοί», άλλο «η εκπροσώπηση (ως σύστημα διακυβέρνησης) είναι κακή». Η εκπροσώπηση μάλιστα μπορεί να γίνει ριζικά καλύτερη, αρκεί οι θεματοφύλακες της να μην βάζουν το συμφέρον (ίδιο, φιλικό, κομματικό) τους πάνω από το εθνικό και δημόσιο. Όποιους τέτοιους διαπλεκόμενους ή δωσίλογους παίρνουμε χαμπάρι, τους αποκλείουμε αμέσως, χωρίς να μπούμε στον κόπο άλλης αξιολόγησής τους (αν είναι δεξιοί ή αριστεροί, αν και πόσο συμφωνούμε μαζί τους, αν τα λένε καλά…)
Η αποδυνάμωση τέτοιων συμπαικτών τρίτων γίνεται με την ενεργοποίησή μας στον δημόσιο χώρο. Ειδικότερα, η συμμετοχή στις εκλογές μειώνει τα ποσοστά τους και την παρουσία τους στους αρμούς της εξουσίας. Η καταψήφισή τους, ακόμα περισσότερο. Οι ίδιοι έχουν βαφτίσει την αποδοκιμασία τους «ακυβερνησία», ενώ στην πραγματικότητα, είναι άρνηση εκχώρησης κυριαρχίας. Τον φόβο της λοιπόν ας έχουν αυτοί και όχι εμείς.
Δεν ξεχνάμε βέβαια, ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…» σύμφωνα με το άρθρο του 120, παράγραφος 4 (1-1-4 για όσους επιμένουμε να θυμόμαστε). Και σε εποχές που τα κόμματά μας έχουν εκφυλιστεί σε μηχανισμούς εξυπηρέτησης «αρχηγών» και συναφών συμφερόντων, επιβάλλεται να τους γυρίσουμε την πλάτη. Και να ξεκινήσουμε άλλα «…που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.» ώστε να τιμήσουμε την υποχρέωσή μας, σύμφωνα με το άρθρο 29, παράγραφος 1 του Συντάγματός μας πάντα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
