 |
|
|  Δευτέρα 7/12
Με την πανδημία, περισσότεροι Αμερικανοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την πείνα
AΠΕ-ΜΠΕ
Προτού η πανδημία οδηγήσει στο κλείσιμο του σχολείου της και η αμερικανική υπηρεσία μετανάστευσης απελάσει τον πατέρα του στο Σαλβαδόρ, η Κίμπερλι Ορελάνα, 14 ετών, δεν φοβόταν την πείνα.
Όμως, ο μισθός της μητέρας της, τα μοναδικά χρήματα που μπαίνουν στο σπίτι, δεν επαρκεί για να φάει εκείνη και οι δύο μικρότερες αδελφές της. Επομένως, η 14χρονη κάθεται στην ουρά μπροστά από ένα σχολείο για να πάρει τρόφιμα, που διανέμονται έπειτα από πρωτοβουλία μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης.
«Ορισμένες φορές έχουμε ανάγκη από προμήθειες για να κρατήσουμε το ψυγείο μας γεμάτο», εξηγεί η Κίμπερλι, στο Κόκεϊσβιλ, βόρεια της πόλης της Βαλτιμόρης, που πήγε να πάρει τρόφιμα κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τα μαθήματά της, που γίνονται διαδικτυακά.
Όλο και περισσότερα παιδιά πεινούν στις ΗΠΑ. Η επιδημία του νέου κορονοϊού, που έχει σκοτώσει περίπου 280.000 ανθρώπους στη χώρα, έχει προκαλέσει μια βαθιά οικονομική κρίση.
Σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορίου, το 12% των ενηλίκων επιβεβαιώνει ότι δεν είχε «μερικές φορές» ή «συχνά» αρκετά για να φάει, τον περασμένο μήνα. Το 10% των μητέρων παιδιών κάτω των 5 ετών δήλωσε πως υπέφεραν από την πείνα κάποια στιγμή τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, σύμφωνα με μια έρευνα του ινστιτούτου Brookings.
Η φιλανθρωπική οργάνωση Feeding America εκτιμά πως περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι θα θεωρηθούν ότι βρίσκονται σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας φέτος, εκ των οποίων περίπου 17 εκατομμύρια παιδιά.
«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επισιτιστική ανασφάλεια είναι αυτή τη στιγμή η υψηλότερη που έχει ποτέ καταγραφεί την σύγχρονη εποχή», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Λόρεν Μπάουερ, υπεύθυνη για τις οικονομικές έρευνες στο Brookings Institution.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
