Είναι, περίπου, κοινός τόπος ότι το τελευταίο καιρό κρίνεται, σε μεγάλο βαθμό, αν τα πράγματα θα συνεχίσουν όπως τα ξέρουμε ή θα αλλάξουν. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο είναι το επόμενο ερώτημα που περιμένει να απαντηθεί. Με διάχυτο το φόβο, μήπως οι προσπάθειες και θυσίες των τελευταίων χρόνων πάνε χαμένες. 

Ο φόβος αυτός, δυστυχώς, είναι δικαιολογημένος. Πρώτα, πρώτα η κυβέρνηση, πράγματι, διαπραγματεύεται ένα «μνημόνιο εξόδου από το μνημόνιο». Μόνο που παρέλειψε να διαμηνύσει στην άλλη πλευρά ότι απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε νέας σύμβασης είναι να μην μείνουν εκκρεμότητες από την υφιστάμενη. Και μόνη ουσιαστική τέτοια εκκρεμότητα είναι η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους μας! Είναι ακριβώς η παράλειψη αυτής της «κόκκινης γραμμής» όμως, που βάζει σε επισφάλεια τις θυσίες και προσπάθειες όλων μας. Την εξαργύρωση, επί τέλους, του συγκεκριμένου οφέλους που κερδίσαμε και λέγεται «πρωτογενές πλεόνασμα».

Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, εδώ και καιρό, λέει ότι θα διαπραγματευτεί «κούρεμα» του δημοσίου χρέους μας. Αντί να επιμείνει και να πιέσει για τη πραγματοποίηση της «κεκτημένης» ελάφρυνσης, διατυπώνει άλλη αξίωση με απροσδιόριστα διαπραγματευτικά επιχειρήματα και, συνεπώς, επισφαλή έκβαση. Μ αυτά και μ αυτά, μπορεί να υποχρεωθούμε να πληρώνουμε δεκάδες παραπανίσια εκατομμύρια ΕΥΡΩ το χρόνο, κάθε χρόνο, για την εξυπηρέτηση του χρέους μας, ενώ μπορούμε να το αποφύγουμε. Για αυτή τη φαλκίδευση  του δημοσίου συμφέροντος, οφείλονται εξηγήσεις.

Εξήγηση όμως οφείλεται από τα κατεστημένα κόμματά μας και για ένα άλλο, μεγάλο θέμα : την αποφυγή διαμόρφωσης ενός «δικού μας σχεδίου» μετά το μνημόνιο. Αυτό το κενό, έχει ως αρνητικές συνέπειες την αβεβαιότητα για το μέλλον και το κόστος για το σήμερα. Και το κόστος για το σήμερα είναι ότι αυτό ακριβώς το κενό, οι πιστωτές μας το μετουσιώνουν σε πρόσχημα για να ζητήσουν μια νέα συμφωνία «ώστε να μη ξανακυλήσετε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας» μας λένε. Για  να μη χάσουν τα λεφτά τους στη πραγματικότητα. Και προτείνουν τη γνωστή συνταγή τους, η οποία, ελλείψει δικής μας εναλλακτικής, κινδυνεύουμε να συμφωνηθεί, στις βασικές της κατευθύνσεις τουλάχιστον!  

Ανεξάρτητα πάντως από τις όποιες εξηγήσεις οποιουδήποτε και τον επακόλουθο καταλογισμό στις εθνικές εκλογές - όποτε κι αν γίνουν -, χρωστάμε στον εαυτό μας κάτι περισσότερο : να κάνουμε ότι χρειάζεται ώστε να μετασχηματίσουμε την αποδοκιμασία σε διαθέσιμες, θετικές επιλογές μας. Αλλιώς θα μείνουμε στα ίδια, ενώ - είναι βέβαιο - μπορούμε καλύτερα!