 |
|
|  Tετάρτη 27/1
Τα φυτά στο σπίτι βελτιώνουν την ψυχική υγεία στη διάρκεια του lockdown
AΠΕ-ΜΠΕ
Η ύπαρξη φυτών στο σπίτι έχει πολύ θετική επίδραση στην ψυχολογία των ανθρώπων στη διάρκεια του lockdown λόγω της πανδημίας, σύμφωνα με μία διεθνή έρευνα από Έλληνες και ξένους ερευνητές.
Η έρευνα από επιστήμονες στην Ελλάδα (Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο Κρήτης), την Ισπανία (Πανεπιστήμιο Σεβίλλης), την Ιταλία (Πανεπιστήμιο Γένοβας) και τη Βραζιλία (Ομοσπονδιακό Επαρχιακό Πανεπιστήμιο Περναμπούκο), η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Urban Forestry and Urban Greening», συμπεριέλαβε 4.205 ανθρώπους σε 46 χώρες κατά το πρώτο πανδημικό κύμα της άνοιξης. Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν η Μαρία Καλτσίδη (Πανεπιστήμιο Σεβίλλης), καθώς και ο Παναγιώτης Νεκτάριος και ο Γιώργος Μαρκάκης (από το Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο Κρήτης).
Τα τρία τέταρτα των συμμετεχόντων (74%) δήλωσαν ότι τα φυτά στο σπίτι τους βοήθησαν να νιώσουν καλύτερα, όσο καιρό ήταν περιορισμένοι και δεν μπορούσαν να βγουν έξω ελεύθερα για να πάνε σε ανοικτούς χώρους και στη φύση. Περισσότεροι από τους μισούς (56%) ανέφεραν ότι αυτήν τη δύσκολη περίοδο θα ήθελαν να έχουν περισσότερα φυτά γύρω τους, τόσο μέσα στο σπίτι τους όσο και έξω από αυτό. Επιπλέον, όσοι δεν είχαν καθόλου φυτά στο σπίτι τους ήταν πιθανότερο να βιώσουν διάφορα αρνητικά συναισθήματα εν μέσω lockdown, ιδίως όσοι νέοι και γυναίκες ζούσαν σε μικρά και χωρίς πολύ φως σπίτια.
Οι μισοί (52%) ανέφεραν ότι στη διάρκεια του lockdown αφιέρωναν περισσότερο χρόνο στη φροντίδα των φυτών τους, ενώ σχεδόν δύο στους τρεις (63%) δήλωσαν ότι θα συνέχιζαν να το κάνουν και μετά τα περιοριστικά μέτρα. Τελικά, το 40% εκδήλωσαν πρόθεση να αποκτήσουν περισσότερα φυτά στο σπίτι τους στο μέλλον. Να και κάτι καλό που φαίνεται να προκύπτει από τον κορονοϊό!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
