 |
|
|  Πέμπτη 25/2
Θύμα απαγωγής βρήκε την οικογένειά του έπειτα από 32 χρόνια!!
AΠΕ,newsbeast.gr,flashnews.gr
Δεν είναι λίγες οι υποθέσεις που αφορούν παιδιά τα οποία απήχθησαν σε μικρή ηλικία και από τότε οι οικογένειές τους αγνοούν την τύχη τους. Σπάνια θα βρεθεί η λύση στο μυστήριο, ωστόσο τίποτα δεν αποκλείεται στη ζωή. Άλλη μια τέτοια περίπτωση είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.
Ο 3χρονος Τζόναταν έπαιζε με τον αδελφό του, τον Αλφόνσο, στον κήπο του σπιτιού τους, στη δυτική Μπογκοτά της Κολομβίας, στις 25 Σεπτεμβρίου 1987, όταν τους πλησίασε ένας οικογενειακός φίλος και τους προσκάλεσε να αγοράσουν καραμέλες.
Ο Τζόναταν τον ακολούθησε και εξαφανίστηκε, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος, για 32 ολόκληρα χρόνια.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Χουάν Χιμένες, ήταν τότε 7 ετών και κοιτούσε από το παράθυρο όταν ο άνδρας πήρε το παιδί. Μεγάλωσε νιώθοντας καθημερινά τον πόνο της μητέρας τους, της Άννας, για την εξαφάνιση του μικρού γιου της.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1994, ο ίδιος άνδρας πήγε στο σπίτι και ισχυρίστηκε ότι ο πατριός του Τζόναταν του είχε ζητήσει να τον πάρει. Τους είπε ψέματα ότι ο μικρός είχε υιοθετηθεί από μια οικογένεια στις ΗΠΑ.
Ο Χουάν ορκίστηκε ότι θα τον ξαναβρεί.
«Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα», είπε ο Χουάν, ο οποίος εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ το 2007 για να εργαστεί ως ηθοποιός. «Μεγάλωσα βλέποντας τη μαμά να υποφέρει τόσο πολύ… αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία μου, να προσπαθήσω να κάνω κάτι για αυτήν την κατάσταση», πρόσθεσε.
Ο Χουάν μπόρεσε να εντοπίσει, μέσω των social media τον άνδρα που είχε πάρει το παιδί, όμως εκείνος πέθανε προτού να προλάβουν να συναντηθούν.
Τότε, μια εταιρεία που ειδικεύεται στις αναλύσεις DNA του πρότεινε να κάνει ένα τεστ, με την ελπίδα ότι θα έβρισκε τον αδελφό του. Και τα κατάφερε!
Το 2019, ο Χουάν έλαβε ένα μήνυμα από έναν 34χρονο δικηγόρο στη Νορβηγία, ο οποίος του είπε ότι τον είχαν υιοθετήσει σε ηλικία 4 ετών και προσπαθούσε να εντοπίσει τους βιολογικούς γονείς του. «Το αποτέλεσμα (του τεστ DNA) δείχνει ότι είσαι ετεροθαλής αδελφός μου, θείος ή ανιψιός», έγραφε το μήνυμα.
Πέρσι τον Ιανουάριο, ο Χουάν πήγε στη Νορβηγία για να συναντηθεί με τον Τζόναταν, που πλέον ονομαζόταν Τζον. Τα δύο αδέλφια επέστρεψαν μετά στην Κολομβία.
«Ήθελα πάντα να βρω την οικογένειά μου. Ήταν δύσκολη η παιδική μου ηλικία, να μην γνωρίζω τίποτα για τη βιολογική οικογένειά μου», είπε ο Τζόναταν .
«Παγιδευμένος» στην Κολομβία λόγω της πανδημίας την τελευταία χρονιά, ο Τζόναταν βρήκε την ευκαιρία να μάθει ισπανικά και να γιορτάσει με την οικογένειά του και την κατενθουσιασμένη μητέρα του, όλα τα γενέθλια που είχαν χάσει.
Παρόλα αυτά, ένα είναι σίγουρο: «Δεν θα πάρουμε ποτέ πίσω τα 32 χρόνια που χάσαμε. Αλλά μπορούμε να κάνουμε τα επόμενα 32 τα πιο συναρπαστικά στη ζωή μας».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
