 |
|
|  Δευτέρα 5/4
΄Αρθρο
Aνακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών: Tο δημόσιο πάλι σε ρόλο θύματος
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ.-
Με αφορμή την πρόσφατη εξαγγελλία αύξησης κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς, είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών έχουν γίνει μόνιμο μέσο αφαίμαξης του δημόσιου ταμείου από ιδιώτες μετόχους. Αυτοί οι μέτοχοι βέβαια, που στην συνέχεια φτάνουν πάντα σε αδιέξοδο και προσφεύγουν στο δημόσιο για να τους «σώσει». Ξανά και ξανά. Το 2013 η πρώτη τέτοια αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών έγινε με το δημόσιο να συμμετέχει, αλλά με προνομιούχες (και όχι κοινές) μετοχές ώστε να βάζει τα λεφτά, αλλά να μην ασκεί την διοίκηση των πιστωτικών ιδρυμάτων. Με σκεπτικό να διενεργείται η τραπεζική διοίκηση με τα, πάντα σωστά (sic), ιδωτικοοικονομικά κριτήρια και όχι άλλα που(υποτίθεται ότι) οδήγησαν τις τράπεζες στην χρεοκοπία. Πρόσχημα κραυγαλέα αβάσιμο, δεδομένου ότι, με εξαίρεση την Εθνική Τράπεζα, όλες οι άλλες τράπεζες, συστημικές και μη, είχαν και μετόχους και διοικήσεις από ιδιώτες. Και με αυτό το καθεστώς είχαν οδηγηθεί στην χρεοκοπία!
Για να γίνει εφικτή αυτή η μεθόδευση (ίσως και ακριβώς για αυτό τον λόγο, μεταξύ άλλων), είχε προηγηθεί η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου που αρνήθηκε να την υιοθετήσει. «Η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε»: οι τράπεζες χρεωκόπησαν ξανά! Έτσι, το 2014 οι μέτοχοι κλήθηκαν ξανά να βάλουν χρήματα, με το δημόσιο να μην στηρίζει την μετοχική του θέση και αποτέλεσμα να εξαϋλώνονται και τα λεφτά που είχε ήδη βάλει, αλλά και το ποσοστό συμμετοχής του.
Ούτε αυτή η αύξηση όμως έφτασε: μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, οι τράπεζες χρεοκόπησαν ξανά και χρειάστηκαν, για μια ακόμα, φορά κεφάλαια με το δημόσιο να βάζει τα χρήματα και τους ιδιώτες να διατηρούν τον έλεγχο και την διοίκηση. Και παρΆ όλα αυτά, η Τράπεζα Πειραιώς δεν κατάφερε να πληρώσει τους οφειλόμενους τόκους στο δημόσιο, το οποίο κατέληξε έτσι να κατέχει το 61% των μετοχών της τράπεζας. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στην πρόταση της διοίκησης αυτής της τράπεζας για νέα ανακεφαλαιοποίηση: με το δημόσιο να βάζει ξανά λεφτά, αλλά να αποκλείεται ακόμα και από την καταστατική μειοψηφία (<33%). Αυτή τη φορά, και με τους εργαζόμενους στην τράπεζα στον βωμό ακόμα ενός «σχεδίου εξυγίανσης».
Το τραγικό είναι ότι όλες οι τράπεζες σήμερα, δυστυχώς, έχουν, σχεδόν μόνιμα, αρνητική πιστωτική επέκταση, αφαιρούν δηλαδή ρευστότητα από την αγορά αντί να προσθέτουν. Και όσα δάνεια δίνονται αφορούν σε πολύ λίγες μεγάλες επιχειρήσεις ή σε εταιρίες που χρωστάνε ήδη τεράστια ποσά και οι διοικήσεις των τραπεζών, κόντρα σε κάθε «ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο», δεν θέλουν να τις αφήσουν να πτωχεύσουν. Έχει εκλείψει συνεπώς και η, πιο ακραία προσχηματική, επίκληση, της, λόγω δημοσίου συμφέροντος, ανάγκης χρέωσης μας υπέρ της χρηματοδότησης της οικονομικής δραστηριότητας!
Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις, εκτός από «οικονομικά παράλογες» (διάβαζε επωφελείς για λίγους επιτήδειους), είναι και παράνομες, με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία στην Βουλή να νομοθετεί ως πλυντήριο προαναγγελθέντων ανομημάτων. Είναι η ώρα να μπει τέλος σΆ αυτή την εξαχρείωση. Και να ανοίξει, επί τέλους, μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για το πιστωτικό σύστημα, την αναγκαιότητα ισχυρού δημόσιου τομέα, τους κανόνες ανταγωνισμού και διαφάνειας που πρέπει να διέπουν την λειτουργία του ώστε να χρηματοδοτεί, πράγματι, την οικονομική μας ανάπτυξη.
Σε κάθε περίπτωση πάντως και σε ότι αφορά την αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς όπως προτείνεται από τη διοίκησή της, είναι αρμοδιότητα και ευθύνη της κυβέρνησης να την απορρίψει για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Και φυσικά είναι ευθύνη όλων μας να εμποδίσουμε ένα ακόμα πλιάτσικο δημόσιου χρήματος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
