 |
|
|  Τετάρτη 14/4
Αμερικανός φοιτητής, λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, μαθαίνει αρχαία λύρα
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Νίκολας Λαντ, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ από το Κονέκτικατ των ΗΠΑ, κάνει μαθήματα αρχαίας λύρας στη μοναδική εξειδικευμένη ακαδημία στον κόσμο. Τα μαθήματα γίνονται διαδικτυακά, ενώ η έδρα της ακαδημίας είναι στο Σείκιλο, ένα μουσείο ανακατασκευασμένων αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων, σε μια στοά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Λάτρης της Ελλάδας, ο Νίκολας συνθέτει πρωτότυπη μουσική βασισμένος στην έρευνά του για την αρχαία ελληνική μουσικολογία και σχεδιάζει μία ταινία με στόχο να αναβιώσει τις πολιτιστικές εκδηλώσεις της Αθήνας του 540 π.Χ.
Η αγάπη του για την αρχαία λύρα ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Ο πατέρας του είχε ένα κατάστημα που διόρθωνε κιθάρες και έτσι έμαθε από νωρίς τις «οικογένειες» συγκεκριμένων μουσικών οργάνων, όπως ότι η αρχαία λύρα είναι πρόγονος της κιθάρας. «Είχα πάντα αυξημένο ενδιαφέρον για μουσικά όργανα και πώς εξελίσσονται μέσα στον χρόνο», εξηγεί ο Νίκολας Λάντ.
Έμαθε για το Σείκιλο και την ακαδημία λύρας μέσα από «τα πολλά και υπέροχα βίντεό τους στο youtube», όπως χαρακτηριστικά λέει. «Ένιωσα ευγνώμων με αυτό που κάνουν και με τον τρόπο που έχουν αναπτύξει την ποιότητα του ήχου αυτών των οργάνων», τονίζει. Όταν ξεκίνησε η πανδημία αντιμετώπισε τη ...νωθρότητά του, όπως λέει, διαβάζοντας αρχαία επική ποίηση και συγκεκριμένα Όμηρο και Ησίοδο. «Σκέφτηκα έτσι τις πολλές αναφορές και τη σπουδαιότητα που είχε η αρχαία λύρα σε αυτή τη σημαντική περίοδο της ιστορίας», σημειώνει. Με τη Λίνα Παλερά δασκάλα του στην ακαδημία -από τις γνωστές μουσικούς αρχαίας λύρας που έχει δώσει συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό- έμαθε τους τελευταίους μήνες πολλά για αυτό το όργανο και τη μουσική παράδοση που φέρει.
Λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, ο Νίκολας σχεδιάζει μια ταινία βασισμένη στις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονταν στην Αθήνα το 540 π.Χ. Βρίσκεται στα πρώτα στάδια μιας έρευνας που μπορεί να διαρκέσει, όπως σημειώνει ο ίδιος, πολλά χρόνια. «Αρχίζω τώρα να "ακούω" τον μουσικό κόσμο εκείνης της εποχής. Δεν είναι η πιο δημοφιλής περίοδος της αρχαίας Αθήνας, αλλά λίγο πριν. Μια εποχή, κατά την οποία απ' ό,τι έχω καταλάβει, η μουσική ήταν εξαιρετικά σημαντική. Αποτελούσε το κέντρο της πνευματικής εκπαίδευσης». Μαθαίνοντας αρχαία λύρα προσπαθεί να «νιώσει» τον ρυθμό εκείνης της εποχής. Στο κέντρο της ταινίας του θα είναι η περίοδος που ξεκινά το θέατρο, το δράμα και η διαλεκτική της πολιτικής και θα αναζητήσει τους τρόπους που αυτά συνδέονται. «Η ακαδημαϊκή έρευνα μού δείχνει ότι υπάρχουν πολλοί σύνδεσμοι μεταξύ της πολιτιστικής και της πολιτικής κουλτούρας. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο για φαντασία, καθώς τα στοιχεία δεν είναι πολλά και πρέπει να τα μελετήσεις με δημιουργικότητα», εξηγεί.
Ο Νίκολας Λάντ δεν είναι ο μόνος ξένος μαθητής στη διαδικτυακή ακαδημία αρχαίας λύρας που εδρεύει στο Σείκιλο. Οι μαθητές της, περίπου 45 κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας που διανύει, είναι από διάφορα μέρη του κόσμου. Από τη Γαλλία μέχρι την Αυστραλία με περισσότερους από την Αμερική, ενώ μόλις 3 μαθήτριες είναι από την Ελλάδα. Η ιστορία του Σείκιλου και της ακαδημίας λύρας ξεκίνησε από την οικογένεια Κουμαρτζή, η οποία διατηρεί εργαστήρι κατασκευής αρχαιοελληνικών οργάνων στον Ευρωπό Κιλκίς, σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδας.
«Υπήρχε σημαντική ζήτηση για τα αρχαιοελληνικά όργανα από μουσικοθεραπευτές, εκπαιδευτικούς και ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο», σημειώνει ο Θοδωρής Κουμαρτζής, εξηγώντας πώς δημιουργήθηκε η ακαδημία. «Η Λίνα Παλερά έχει φτιάξει μια δική της προσέγγιση σε ό,τι αφορά το κομμάτι με την αρχαία ελληνική λύρα, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα όργανο, το οποίο είχε χαθεί για πολλά χρόνια, οπότε δεν ξέραμε ακριβώς πώς παιζόταν», επισημαίνει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
