 |
|
|  Τετάρτη 21/4
Δεν μπορείτε να δειπνήσετε σε εστιατόριο;
Στο Παρίσι, που βρίσκεται σε λοκντάουν, μπορεί να έρθει ο σεφ στο σπίτι σας
AΠΕ-ΜΠΕ
Οι Παριζιάνοι που λαχταρούν να επιστρέψουν στα εστιατόρια, τα οποία παραμένουν κλειστά λόγω του λοκντάουν, βρήκαν εναλλακτική λύση: ιδιωτικούς σεφ που παρασκευάζουν και σερβίρουν το φαγητό στα σπίτια των πελατών.
Η Φατιχά Ελ-Καντάουι είναι μια σεφ, η οποία δέχεται παραγγελίες από ιδιώτες, πηγαίνει τα υλικά για την παρασκευή του φαγητού στα σπίτια τους και χρησιμοποιεί τον εξοπλισμό της κουζίνας τους για να ετοιμάσει και να τους σερβίρει πιάτα εφάμιλλα με εκείνα του εστιατορίου.
Πριν από την πανδημία ήταν πολυάσχολη. Αλλά σήμερα, όπως λέει, αναγκάζεται να απορρίπτει έως και 30 αιτήματα τον μήνα.
"Υπάρχει μεγάλη, πολύ μεγάλη ζήτηση. Αυτή η ζήτηση υπάρχει γιατί οι άνθρωποι αυτοί συνήθιζαν να πηγαίνουν σε εστιατόρια μια, δύο, τρεις ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα", εξηγεί.
Πρόσφατα η Ελ-Καντάουι είχε κράτηση από την 35χρονη Βαλερί Λακρουά για να ετοιμάσει ένα γεύμα για εκείνη και την μητέρα της.
Μαγειρεύοντας στην κουζίνα της Λακρουά η σεφ έφτιαξε ένα φουά γκρα για ορεκτικό και ακολούθησε ένα σεβίτσε με φαγκρί και έπειτα ένα πιάτο με γαρίδες και χτένια.
"Προφανώς θέλουμε να βγούμε έξω, να δούμε τους φίλους μας και τις οικογένειάς μας, να περάσουμε χρόνο μαζί τους, αλλά δεν μπορούμε. Αυτό αναπαριστά τις στιγμές που μοιραζόμαστε το φαγητό στο σπίτι", λέει η Λακρουά.
Οι ιδιοκτήτες εστιατορίων και οι σεφ σε όλο τον κόσμο έχουν επινοήσει δημιουργικούς τρόπους για να συνεχίσουν την δουλειά τους στη διάρκεια της πανδημίας, η οποία έχει καταρρακώσει τη βιομηχανία τους.
Κάποιοι παρασκευάζουν υψηλής ποιότητας γεύματα για παράδοση κατ΄οίκον, ενώ άλλοι προσφέρουν μαθήματα μαγειρικής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι Γάλλοι περνούν περισσότερο χρόνο τρώγοντας ή πίνοντας σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς των ανεπτυγμένων χωρών, σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, επομένως το κλείσιμο της εστίασης τους έπληξε ιδιαιτέρως βαριά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
