 |
|
|  Δευτέρα 10/5
Βυθίζεται στο χάος η Μιανμάρ - 100 μέρες από το πραξικόπημα
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Μια λαϊκή κινητοποίηση που καταστέλλεται με αίμα, μια οικονομία που έχει παραλύσει από την πρωτόγνωρη γενική απεργία, σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του στρατού και ένοπλων ομάδων ανταρτών. Τις τελευταίες 100 ημέρες η Μιανμάρ βυθίζεται στο χάος. «Είναι εμφύλιος, ο στρατός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στον λαό» συνοψίζει ο αναλυτής Κιν Ζάου Ουίν.
Το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου οι στρατηγοί στη Μιανμάρ ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση της Αούνγκ Σαν Σου Τσι, έθεσαν την ίδια σε κατ’ οίκον περιορισμό και κήρυξαν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, βάζοντας τέλος απότομα σε μια δημοκρατική παρένθεση 10 ετών. Την Τρίτη (11/5) συμπληρώνονται 100 ημέρες από το πραξικόπημα.
Σε όλη τη Μιανμάρ, από τις πόλεις ως τα πιο απομακρυσμένα χωριά, πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά διαδηλώσεις με τη συμμετοχή κυρίως νέων που αποζητούν δημοκρατία και ενημερώνονται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις νέες τεχνολογίες. Χιλιάδες απεργοί έχουν αποκλείσει μεγάλο μέρος της χώρας, προκαλώντας προβλήματα στη λειτουργία τραπεζών, νοσοκομείων, λιμανιών και δημόσιων υπηρεσιών. Η χούντα απαντά με τα όπλα.
Τουλάχιστον 780 πολίτες έχουν σκοτωθεί τους τελευταίους τρεις μήνες, σύμφωνα με την Ένωση Αρωγής Πολιτικών Κρατούμενων (ΑΑΡΡ). Ο στρατός κάνει λόγο για πολύ λιγότερους νεκρούς και επιρρίπτει τις ευθύνες για τη βία στους «ταραξίες» που επιδίδονται «σε τρομοκρατικές ενέργειες».
Οι συλλήψεις αυξάνονται. Περισσότεροι από 3.800 άνθρωποι κρατούνται, συχνά σε μυστικές τοποθεσίες, σύμφωνα με την ΑΑΡΡ, η οποία καταγγέλλει τη βία εναντίον γυναικών, εξωδικαστικές εκτελέσεις και βασανιστήρια όπως στην περίπτωση του ποιητή Κετ Τι, ο οποίος συνελήφθη το Σάββατο και πέθανε υπό κράτηση 24 ώρες αργότερα. «Οι άνθρωποι ζουν στον φόβο και νιώθουν απελπισμένοι. Κάποιοι σκέφτονται την αυτοκτονία» αναφέρει η αδελφή Αν Ρόουζ Νου Τουάνγκ.
Η μοναχή αυτή αναδείχθηκε σε σύμβολο της αντίστασης όταν στη διάρκεια διαδήλωσης που κατεστάλη βίαια τον Μάρτιο γονάτισε μπροστά από τους στρατιωτικούς με τα χέρια σταυρωμένα παρακαλώντας τους να μην πυροβολήσουν.
Σήμερα εργάζεται σε κλινική της Πολιτείας Καχίν, όπου φροντίζει αντιφρονούντες που τραυματίστηκαν, οι οποίοι «ρισκάρουν τη ζωή τους για το μέλλον τους».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
