 |
|
|  Πέμπτη 3/6
Η βιομηχανία μόδας εκπέμπει SOS
Πολυχρησιμοποιημένο ύφασμα απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη
newmoney.gr,protothema.gr
Η μόδα έχει πρόβλημα και ονομάζεται … πολυεστέρας. Πρόκειται για το πιο χρησιμοποιημένο ύφασμα στον πλανήτη. Εκατομμύρια ρούχα παράγονται καθημερινά έχοντας ως πρώτη ύλη το συγκεκριμένο υλικό. Ο πολυεστέρας όμως, έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα.
Σύμφωνα με το συμβούλιο σχεδιαστών μόδας της Αμερικής, ως συνθετικό υλικό κατασκευασμένο από πλαστικό, ο πολυεστέρας είναι άκρως βλαβερός για το περιβάλλον. Η βιομηχανία μόδας προσπαθεί τώρα να βρει λύση στο πρόβλημα αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.
«Δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποια άλλη πρώτη ύλη που είναι τόσο φθηνή και συγχρόνως τόσο εύκολα διαχειρίσιμη όσο ο πολυεστέρας» δηλώνει ο Ρότζερ Λι στο CNBC, ο οποίος διευθύνει την TAL Apparel με έδρα το Χονγκ Κονγκ – από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ρούχων στον κόσμο. Η TAL εδώ και δεκαετίες κατασκευάζει ρούχα για πολύ γνωστές μάρκες όπως η Burberry αλλά και η J Crew γεγονός που την καθιστά ειδική σε ζητήματα που αφορούν τον κλάδο της μόδας.
Εκτός από το γεγονός ότι ο πολυεστέρας είναι φθηνός, το πιο σημαντικό είναι ότι μπορεί να πλυθεί σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες χωρίς να αλλοιωθεί η ποιότητά του. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της πλύσης, το συγκεκριμένο υλικό απελευθερώνει κάποιες μικροσκοπικές ίνες γνωστές ως μικροπλαστικά, τα οποία είναι επιβλαβή και ρυπογόνα για το περιβάλλον.
«Σήμερα, σπάνια χρησιμοποιούμε παρθένο πολυεστέρα» υποστηρίζει ο Λι. «Τι εννοώ με αυτό; Πολύ συχνά, η πολυακετάλη που χρησιμοποιούμε προέρχεται στην πραγματικότητα από ανακυκλωμένα μπουκάλια». Μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, η χρήση ανακυκλωμένων πλαστικών επιταχύνθηκε στη συγκεκριμένη βιομηχανία. «Αυτό συνέβη επειδή το κόστος χρήσης τους έχει μειωθεί και πλέον κυμαίνεται στην ίδια περίπου τιμή με τη χρήση παρθένου πολυεστέρα. Και αυτό είναι το κλειδί – αν η τιμή είναι η ίδια… (βέβαια δεν είναι η ίδια πάντα και παντού) τότε μπορούμε να προστατεύσουμε το περιβάλλον και συγχρόνως να έχουμε και το εμπορικό κόστος που επιθυμούμε». Προς το παρόν, μόνο περίπου το 14% του πολυεστέρα παγκοσμίως παράγεται από ανακυκλωμένες ίνες, σύμφωνα με τα πρότυπα body Textile Exchange.
Πόσο κοντά σε μια σημαντική ανακάλυψη είναι ο τομέας όσον αφορά στην ανακύκλωση μεταχειρισμένων ενδυμάτων;
«Αν μιλάμε για καθαρό πολυεστέρα, ναι, είμαστε κοντά. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι πολλά ρούχα κατασκευάζονται από ένα μείγμα υλικών. Τις περισσότερες φορές δηλαδή έχουν κατασκευαστεί από πολυεστέρα και από κάτι άλλο. Αυτός ο διαχωρισμός είναι το βασικό μας πρόβλημα σε αυτήν την περίπτωση.» εξηγεί ο Λι.
Η TAL συνεργάζεται με το ινστιτούτο έρευνας ενδυμάτων και κλωστοϋφαντουργίας του Χονγκ Κονγκ που επικεντρώνεται στην εύρεση νέων τρόπων προκειμένου να καταστεί η βιομηχανία μόδας πιο βιώσιμη. Τον Νοέμβριο, το ινστιτούτο δημιούργησε μια «πράσινη μηχανή» σε συνεργασία με την H&M η οποία έχει την ικανότητα να διαχωρίζει τα μικτά υλικά από τα οποία έχουν δημιουργηθεί τα ρούχα. Η νέα μηχανή λειτουργεί αποσυνθέτοντας το βαμβακερό μέρος του υλικού και στη συνέχεια αφαιρεί τον πολυεστέρα.
Το να αποτρέψουμε τα παλιά ρούχα να καταλήξουν σε χώρους υγειονομικής ταφής και να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να αγοράζουν λιγότερα ρούχα, θα μπορούσε να συμβάλει στην αντιμετώπιση μιας περίσσειας ποσότητας ενδυμάτων πολυεστέρα. Είναι ευθύνη των CEOs διάσημων οίκων να καταφέρουν να το πετύχουν αυτό. Tι είναι πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή το κέρδος ή το μέλλον του πλανήτη μας; Η απάντηση είναι εύκολη» υποστηρίζει ο Λι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
