 |
|
|  Πέμπτη 24/6
Πέθανε στα 61 του χρόνια ο πρώην Πρόεδρος των Φιλιππίνων, Μπενίνιο Ακίνο
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Μπενίνιο Ακίνο, ο πρώην πρόεδρος των Φιλιππίνων (2010-2016), γιος δύο εμβληματικών μορφών του αγώνα για τη δημοκρατία στη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας, πέθανε σήμερα στο νοσοκομείο όπου είχε εισαχθεί στη Μανίλα. Ήταν 61 ετών.
«Με βαθιά θλίψη πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί ότι έφυγε ο πρώην πρόεδρος Μπενίνιο Ακίνο», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο Μάρβικ Λιόνεν, μέλος του ανώτατου δικαστηρίου που είχε διοριστεί από τον εκλιπόντα το 2012.
«Ήταν τιμή το ότι υπηρέτησα μαζί του. Θα μας λείψει», πρόσθεσε.
Ο Μπενίνιο Ακίνο ο τρίτος, γνωστός στον κόσμο απλά ως Νούνου, εξελέγη πρόεδρος χάρη στο κύμα συμπάθειας και υποστήριξης στην υποψηφιότητά του το 2009, μετά την θάνατο της μητέρας του, της Κορασόν Ακίνο, ηγετικής μορφής του κινήματος της «Δύναμης στον Λαό», που είχε επίσης εκλεγεί πρόεδρος (1986-1992).
Ο πατέρας του, γερουσιαστής που εναντιωνόταν στο καθεστώς του Φέρντιναντ Μάρκος, δολοφονήθηκε καθώς επέστρεφε στις Φιλιππίνες μετά την πολιτική εξορία του το 1983.
Εκείνος ο φόνος είχε προκαλέσει σοκ και συνέβαλε να διωχθεί ο Φέρντιναντ Μάρκος από την εξουσία με την επανάσταση του 1986 που οδήγησε στην εκλογή της μητέρας του Μπενίνιο Ακίνο στην προεδρία.
Ήταν μοναχογιός και είχε εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, βιομηχανία ζάχαρης, προτού κατέβει στην πολιτική κονίστρα το 1998.
Εξελέγη τρεις φορές στη Βουλή των Αντιπροσώπων μεταξύ του 1998 και του 2007.
Είχε ακόμα προβλήματα υγείας μετά τον τραυματισμό του στη διάρκεια της απόπειρας στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1987 εναντίον της κυβέρνησης της μητέρας του. Τον είχαν πυροβολήσει πέντε φορές· τρεις σωματοφύλακές του είχαν σκοτωθεί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
