 |
|
|  Παρασκευή 25/6
Μπουρκίνα Φάσο- Παιδιά στρατιώτες από 12 ως 14 ετών διέπραξαν τη σφαγή τουλάχιστον 130 αμάχων
AΠΕ-ΜΠΕ
Η σφαγή στη βορειοανατολική Μπουρκίνα Φάσο νωρίτερα αυτόν τον μήνα, όταν σκοτώθηκαν πάνω από 130 άνθρωποι – 132 σύμφωνα με τον επίσημο κυβερνητικό απολογισμό των θυμάτων, 160 σύμφωνα με πηγές στην περιοχή –, διαπράχθηκε κυρίως από στρατολογημένα παιδιά ηλικίας μεταξύ 12 και 14 ετών, ανακοίνωσαν χθες Πέμπτη η κυβέρνηση και τα Ηνωμένα Έθνη.
Ένοπλοι έκαναν έφοδο στο χωριό Σολχάν το απόγευμα της 4ης Ιουνίου, άνοιξαν πυρ εναντίον κατοίκων και πυρπόλησαν σπίτια. Επρόκειτο για τη χειρότερη ενέργεια που έχει διαπραχθεί εδώ και χρόνια στην περιοχή που λυμαίνονται τζιχαντιστές οι οποίοι ορκίζονται πίστη είτε στο Ισλαμικό Κράτος είτε στην αλ Κάιντα.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ουσενί Ταμπουρά δήλωσε ότι στην πλειονότητά τους, οι δράστες της επίθεσης ήταν ανήλικοι. Ο ΟΗΕ στηλίτευσε αμέσως το γεγονός.
«Καταδικάζουμε σθεναρά τη στρατολόγηση παιδιών και εφήβων από μη κρατικές ένοπλες οργανώσεις. Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους», τόνισε το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία (UNICEF) σε δελτίο Τύπου που δημοσιοποίησε.
Παρά τις επεμβάσεις τόσο ειρηνευτικής αποστολής του ΟΗΕ, όσο και στρατευμάτων άλλων χωρών, οι επιθέσεις τζιχαντιστών συνεχίζονται αδιαλείπτως κατά μήκος της ζώνης του Σαχέλ στη Δυτική Αφρική – στην Μπουρκίνα Φάσο, στο Μαλί, στον Νίγηρα και αλλού.
Αξιωματούχοι στην περιοχή όπου διαπράχθηκε η επίθεση αυτού του μήνα – οι τζιχαντιστές ελέγχουν μεγάλα τμήματά της – λένε πως έχουν καταγραφεί και άλλες περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκαν παιδιά ως αιχμή του δόρατος για τέτοιες ενέργειες. Αλλά αυτή είναι μακράν η πιο αιματηρή.
Από το 2018, στη φτωχότερη χώρα της Δυτικής Αφρικής οι επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών και αμάχων δεν σταματούν να αυξάνονται.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
