 |
|
|  Δευτέρα 5/7
Υποτροφία για το αμερικάνικο «University of the People» έλαβε 24χρονος Σύρος, πρόσφυγας στην Ελλάδα
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Τάχερ στην πατρίδα του τη Συρία χρειάστηκε πολλές φορές να διαβάσει υπό το φως των κεριών και εν μέσω βομβαρδισμών για να μπορέσει να πάρει το απολυτήριο Λυκείου. Σήμερα, ο 24χρονος, αιτών άσυλο στην Ελλάδα, έχει μια νέα ευκαιρία να συνεχίσει τις σπουδές του, μετά την υποτροφία που έλαβε από το University of the People.
Στη Συρία ο Τάχερ Αμπντούλ Ραχμάν ονειρευόταν να γίνει αρχιτέκτονας, ένα επάγγελμα γνώριμο στην οικογένειά του. Ωστόσο, τα όνειρά του γκρέμισε ο πόλεμος, που ξέσπασε όταν εκείνος ήταν 15 ετών, και με πολλές δυσκολίες ο Τάχερ κατάφερε τουλάχιστον να τελειώσει το Λύκειο. «Το σχολείο όπου φοιτούσα βομβαρδίστηκε, πήγα σε άλλο σχολείο, βομβαρδίστηκε και αυτό και τελικά, συνέχισα μόνος μου το διάβασμα ώστε να δώσω τις τελικές εξετάσεις και να πάρω το απολυτήριο», περιγράφει .
Θυμάται τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να διαβάζει. «Ήταν πολύ δύσκολο, περισσότερο από ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Συχνά διάβαζα χρησιμοποιώντας ένα κερί. Ωστόσο, παρά την έλλειψη ηλεκτρισμού, παρά τους βομβαρδισμούς, διάβασα για να τελειώσω το σχολείο».
Όταν ήρθε η ώρα να καταταγεί υποχρεωτικά στο στρατό, ο Τάχερ πήρε την απόφαση να φύγει από τη Συρία. Ακολουθώντας τη διαδρομή μέσω Τουρκίας, έφτασε αρχικά στη Σάμο, τον Σεπτέμβριο του 2019, όπου υπέβαλε αίτημα ασύλου, περιμένοντας ακόμα να κληθεί για συνέντευξη. Σήμερα, ο 24χρονος διαμένει στη δομή της Κάτω Μηλιάς στην Πιερία. Στο πρόσωπο του Τάχερ οι εργαζόμενοι του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης στη συγκεκριμένη δομή, εντόπισαν τη δίψα του για μάθηση και τον ενημέρωσαν για τη δυνατότητα να σπουδάσει διαδικτυακά στο University of the People (Πανεπιστήμιο του Λαού). Το University of the People είναι ένα μη κερδοσκοπικό αμερικάνικο εκπαιδευτικό ίδρυμα που προσφέρει διαδικτυακή τριτοβάθμια εκπαίδευση σε άτομα που πληρούν τα κριτήρια σπουδών, ωστόσο αντιμετωπίζουν οικονομικούς, γεωγραφικούς, πολιτικούς ή προσωπικούς περιορισμούς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
