Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Kυριακή 18/7

Τα βραβεία του 74ου Φεστιβάλ των Καννών



AΠΕ-ΜΠΕ

Η ταινία "Titane" της Γαλλίδας σκηνοθέτριας Ζουλιά Ντικουρνό κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του 74ου Φεστιβάλ των Καννών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Σπάικ Λι. Η Ζουλιά Ντικουρνό έγινε η δεύτερη γυναίκα που κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα στην ιστορία του φεστιβάλ των Καννών, δήλωσε ο Σπάι Λι μόλις άρχισε η τελετή απονομής των βραβείων του διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ κι ενώ έπρεπε να ανακοινώσει το βραβείο ανδρικού ρόλου. Η βράβευση αυτή γίνεται 28 χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα που απέσπασε η Τζέιν Κάμπιον για το "Μάθημα Πιάνου". Η Ντικουρνό ευχαρίστησε θερμά την κριτική επιτροπή για την "αναγνώριση της άπληστης και σπλαχνικής ανάγκης που έχουμε για έναν κόσμο πιο ρευστό και χωρίς αποκλεισμούς". "Ευχαριστώ την κριτική επιτροπή που ζήτησε περισσότερη ποικιλομορφία στις εμπειρίες μας στον κινηματογράφο και στη ζωή μας", δήλωσε η 37χρονη Γαλλίδα και λάτρης των ταινιών τρόμου, με δάκρυα στα μάτια. Οι Κάννες επιβραβεύουν τον φεμινισμό και τη νεότητα με την τολμηρή Ζουλιά Ντικουρνό. Στέλνουν ένα σημαντικό μήνυμα ανοίγματος ανταμείβοντας τη νεότερη του διαγωνισμού, 37 ετών, και μία από τις μόνο τέσσερις γυναίκες του διαγωνισμού. Το φεστιβάλ επιβραβεύει έναν υπερβατικό και πρωτοποριακό κινηματογράφο, διαποτισμένο με φεμινισμό. Το "Τιτάνιο" αρχίζει με ένα τροχαίο, στο οποίο θύμα είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, η Αλεξιά, στην παιδική της ηλικία. Ο πατέρας της στο τιμόνι, εκείνη παραλίγο να πεθάνει και οφείλει την επιβίωσή της μόνο σε μια πλάκα τιτανίου που της τοποθετούν στον εγκέφαλο...

Τα βραβεία του 74ου Φεστιβάλ των Καννών

- Χρυσός Φοίνικας "Τιτάνιο" της σκηνοθέτριας Ζουλιά Ντικουρνό (Γαλλία) - Μεγάλο Βραβείο: "Ghahreman" (A hero) του σκηνοθέτη Ασγάρ Φαρχαντί (Ιράν) και "Hytti NRO 6" (Compartiment NO.6) του σκηνοθέτη Γιούχο Κουοσμάνεν (Φινλανδία) - Βραβείο κριτικής επιτροπής: Ha’berech (Ahed's Knee) του σκηνοθέτη Ναντάβ Λαπίντ (Ισραήλ) και "Memoria" του σκηνοθέτη Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν (Ταϊλάνδη) - Βραβείο σκηνοθεσίας: στον Λεός Καράξ για την "Annette" (Γαλλία) - Βραβείο ανδρικού ρόλου: στον Αμερικανό ηθοποιό Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς στην ταινία "Nitram" - Βραβείο γυναικείου ρόλου: στη Νορβηγίδα ηθοποιό Ρενάτε Ρέινσβε στην ταινία "Julie in 12 Chapters" - Βραβείο σεναρίου: στον σκηνοθέτη Ριουσούκε Χαμαγκούτσι για την ταινία "Drive my car" (Ιαπωνία) - Χρυσή Κάμερα: "Murina" της σκηνοθέτριας Αντονέτα Αλαμάτ Κουσιτζάνοβιτς (Κροατία) - Χρυσός Φοίνικας μικρού μήκους: "Tian Xia Wu Ya" (All the Crows in the World) της σκηνοθέτριας Τανγκ Γι (Χονγκ Κονγκ) - Ειδική μνεία ταινίας μικρού μήκους: "Ceu De Agosto" (August Sky), της σκηνοθέτριας Γιασμίν Τενούτσι (Βραζιλία)


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία