 |
|
|  Κυριακή 18/7
Zευγάρι Ρώσων πέρασε 10 μέρες πάνω σε δέντρα για να γλιτώσει από πεινασμένη αρκούδα
gazzetta.gr,protothema.gr
Ούτε στα μυθιστορήματα δεν διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες, αλλά να που μπορεί να συμβούν στην πραγματικότητα. Ένα ζευγάρι λοιπόν από τη Ρωσία, ο Αντόν και η Νίνα Μπογκντάνοφ ισχυρίζονται ότι πέρασαν δέκα ημέρες χωρίς φαγητό, αποκλεισμένοι πάνω σε ένα δέντρο, προσπαθώντας να γλιτώσουν από μια καφέ αρκούδα που έκριναν ότι ήθελε να τους κατασπαράξει.
Όλα αυτά συνέβησαν στο Μπανιγιέ Σπρινγκς στην ανατολική Ρωσία, το οποίο προτιμούν πολλοί για διακοπές στην εξοχή. Για το ζευγάρι όμως εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
Όλα ξεκίνησαν όταν το Mitsubishi Pajero τους, κόλλησε σε μια βαθιά λακκούβα περίπου 17 χλμ. από τις θερμές πηγές στην περιοχή Kamchatka. Χωρίς το κινητό τους να πιάνει, έμειναν έναν βράδυ στο αυτοκίνητό και το επόμενο πρωί περπάτησαν προς μία τουριστική περιοχή για να ζητήσουν βοήθεια και να απεγκλωβίσουν το αυτοκίνητό τους.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει κίνδυνος από τις αρκούδες της περιοχής, άφησαν και ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, γράφοντας: «Δύο άνθρωποι πάνε αριστερά προς τη τουριστική βάση». Ωστόσο, μάλλον δεν βοήθησε στην αναζήτησή τους.
Όσο περπατούσαν συνειδητοποίησαν πως ένα μεγάλο ζώο περπατούσε πίσω τους: «Δεν την παρατηρήσαμε αμέσως, ήταν απόλυτα σιωπηλή» είπε η Νίνα και συμπλήρωσε: «Ο σύζυγός μου ήταν ο πρώτος που είδε την αρκούδα αρπακτικό. Αρχικά φοβίσαμε την αρκούδα και γύρισε πίσω. Αλλά μετά μας κυνηγούσε».
Ο Αντόν και η Νίνα έτρεξαν για 200 μέτρα προς το ποτάμι και στη συνέχεια ανέβηκαν σε ένα δέντρο. Η Νίνα είπε «η αρκούδα παρ΄ ολίγον να σκοτώσει τον άντρα μου. Έριξα το μπουκάλι με το νερό για να την αποσπάσω και έτσι ο Αντόν κατάφερε να ανέβει στο δέντρο».
Μετά από δύο ώρες η αρκούδα κατάφερε και έφτασε στα κλαδιά τους και δίχως να έχουν κάτι άλλο, πέταξαν το σακίδιο με το φαγητό τους για να την αναγκάσουν να κατέβει. Η αρκούδα κατέβηκε και έφαγε το φαγητό, μόνο που το ζευγάρι δεν είχε τίποτε άλλο.
Η Νίνα ισχυρίστηκε ότι η αρκούδα τους «φρουρούσε» στενά για δύο ημέρες και κοιμόντουσαν εναλλάξ για να παρακολουθούν τις κινήσεις της».
«Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε δύναμη να μείνουμε στο δέντρο, χωρίς φαγητό ή νερό. Αλλά η αρκούδα δεν θα μας άφηνε...» είπε η Νίνα.
Τελικά, κάποια στιγμή η αρκούδα απομακρύνθηκε αρκετά για να κατέβουν και απευθείας όρμησαν στο ποτάμι: «Πήγα να πνιγώ εκεί αλλά με έβγαλε ο Αντόν» είπε η Νίνα που πρόσθεσε: «Η αρκούδα ήρθε πίσω μας, αλλά ευτυχώς παρασύρθηκε λίγο από το ρέμα.
Πέρασαν στην απέναντι πλευρά, αλλά η αρκούδα δεν τους άφηνε και τους ακολουθούσε και έτσι αναγκάστηκαν να ανέβουν και πάλι σε δέντρο.
«Καθίσαμε εκεί δύο ακόμη μέρες»!
Η Νίνα ισχυρίστηκε πως μαζί με τον Αντόν προσπαθούσαν κάθε φορά, μέσα από τα κλαδιά των δέντρων να προχωρούν και να φτάσουν τελικά στο σημείο που ήταν το αυτοκίνητό τους.
«Μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο, ακούσαμε θορύβους να πλησιάζουν οχήματα. Άρχισα να κλαίω από την ευτυχία όταν είδα τα αυτοκίνητα» είπε η Νίνα.
Τον τελευταίο χρόνο έχουν καταγραφεί 4 επιθέσεις από αρκούδες στην περιοχή με 2 θανάτους. Η περιοχή έχει περίπου 23.000 άγριες αρκούδες!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
