 |
|
|  Δευτέρα 9/8
΄Αρθρο
Μπας και προλάβουμε άλλα καμένα
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
Σίφνος
Πολλά και, κατά κανόνα, σωστά λέγονται και γράφονται τις ημέρες αυτές για τις φυσικές καταστροφές από τις πυρκαγιές. Θα ήταν άλλωστε περίεργο να ήταν λίγα και λάθος, με τόσες πολλές αμαρτίες να έχουν προηγηθεί και να επαναλαμβάνονται. Διαθέτουμε άλλωστε πολλούς άξιους, εξειδικευμένους επιστήμονες που μένουν και επιμένουν Ελλάδα. Σποραδικοί πια οι θόρυβοι από τιποτένιους που επιμένουν να κάνουν το κομμάτι τους από κανάλια πρόθυμα να τους προβάλλουν, ακόμα και σε ώρες συμφοράς. Είναι ήδη είδος υπό εξαφάνιση. Οι τιποτένιοι, όχι τα κανάλια.
Οι περισσότερες σκέψεις λοιπόν που προβάλλονται στον δημόσιο χώρο είναι αξιοπρόσεκτες, θετικές και πραγματοποιήσιμες. Στην ουσία τους, οι περισσότερες έχουν διατυπωθεί ξανά και ξανά. Εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν γίνει πολλές θεμελιωμένες καταγγελίες και έχει αποδειχθεί η απροθυμία θεραπείας τους. Έχουν προταθεί ένα σωρό μέτρα πολιτικής για αποκατάσταση (στο μέτρο του δυνατού) και πρόληψη επόμενων καταστροφών, με την αγνόησή τους παράβαση καθήκοντος κατΆ εξακολούθηση. Έχουν δημοσιοποιηθεί άφθονες, αξιόπιστες φωτογραφίσεις της «μεγάλης εικόνας» καταστροφής του πλανήτη και της πατρίδας μας, ως αμάχητα τεκμήρια οικονομικής εγκληματικότητας με το ψευδώνυμο «ανάπτυξη» και ανοχής, αν όχι ενθάρρυνσής της.
Ο θρήνος και ο κομματισμός δεν ξαναζωντανεύουν τα καμένα
Όλα αυτά αφήνουν αναπάντητο ένα, απελπισμένο πια, «γιατί, βρε παιδιά, ποτέ, τίποτα απΆ αυτά;» Και δικαιολογούν τον θρήνο για τα καμένα. Μια ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στις απώλειες ζωών, περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής, κάποιου μέρους ακόμα του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Αλλά και μια ακόμα εκδήλωση αμοραλισμού από εκπροσώπους μας που, αφού αμέλησαν να ασχοληθούν με την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την θεραπεία των καταστροφών, όπως όφειλαν, σπεύδουν να θρηνήσουν υποκριτικά «στο πλευρό μας». Προσποιούμενοι ενδιαφέρον για μας και ευαισθησία που δεν διαθέτουν. Καμία παραίτηση μέχρι σήμερα!
Αλλά αυτή η απροκάλυπτη αλητεία, έρχεται να «γίνει τέλεια» με το κομματικό μας κατεστημένο να παίζει στο πεδίο της καταστροφής, ακόμα και την ώρα που αυτή συντελείται, το προσφιλές του παιχνίδι: την καταγγελία των «άλλων» και του «κράτους», ως δικαιολογία για όσα βαρύνουν όλους, εκ περιτροπής. «¶λλοι» ανατριχιαστικά όμοιοι με τους καταγγέλλοντες και «κράτος» εργαλείο εξυπηρέτησης των σχέσεων όλων με πελάτες τους και όχι πολίτες. Οι τελευταίοι κυβερνώντες μάλιστα, έχοντας αποθρασυνθεί από την ανοχή μας, έχουν μετονομάσει το «πελατειακό» σε «επιτελικό». ¶φεριμ!
Βεβαίως, επειδή και τα δάκρυα είναι κροκοδείλια και τα διασταυρούμενα πυρά άσφαιρα, ουδείς μπαίνει στον κόπο να καταλογίσει ευθύνες με ονοματεπώνυμο, όπως θα όφειλε. «Κόρακας, κοράκου μάτι…». ¶σε που, οι άθλιοι συμπαίκτες, μετά από τόσα χρόνια, έχουν αποδείξει ότι μια έγκαιρη συνεννόησή τους υπέρ του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος, τους ξεπερνάει ακόμα και ως σκέψη. Μένουν στο να ξεφτιλίζει ο ένας τον άλλο στα, πρόθυμα και γιΆ αυτό, κανάλια.
ΜΆ αυτά και μΆ αυτά, δεν ξαναζωντανεύουν τα καμένα. Προϋπόθεση για να προλάβουμε άλλα καμένα είναι να μαυρίσουμε στις εκλογές όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και κομματίζονται στυγνά πάνω στις στάχτες.
Με ανισότητες και αυταπάτες οδεύουμε σε καταστροφή
Αλλά η αποκαθήλωση του εγχώριου κομματικού κατεστημένου δεν αρκεί. Υπάρχει ακόμα και η ελάχιστη μειοψηφία των πολύ πλούσιων. Για όσους από αυτούς κατοικούν στην Εκάλη και λοιπά βόρεια προάστεια ή και χωριά της Αττικής, είμαι πια βέβαιος, η μυρωδιά, η καταχνιά και η ευθεία απειλή κατά της ζωής και των σπιτιών τους, τους έχουν αγγίξει. Κανείς δεν είναι πια ασφαλής, όσο πλούσιος κι΄ αν είναι.
Πολύ περισσότεροι βέβαια, λιγότερο ασφαλείς και λιγότερο πλούσιοι, αφού πάλεψαν μια ζωή για ένα σπίτι, το είδαν να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς ή να διασώζεται με ζημιές ή και να καταστρέφεται ολοσχερώς. Χωρίς να έχουν την δυνατότητα αντικατάστασής του, χρωστώντας ίσως ακόμα κάποιες δόσεις δανείου για το χτίσιμο του. Συνειδητοποιούν ότι ένα όνειρο που τους υποσχέθηκαν, μια υπόσχεση που ψήφισαν, ένα κλείσιμο του ματιού που ανταπόδωσαν είναι πια στάχτες. Ότι ο δρόμος που πείσθηκαν να ακολουθήσουν δεν οδήγησε στην ευτυχία, αλλά στην καταστροφή.
Ενώ λοιπόν οι κακίες ενεργούμενων του κομματισμού διορθώνονται με το μαύρισμα τους σε κάλπες, μια πορεία διόρθωσης και ανόρθωσης προϋποθέτει κάτι εντελώς διαφορετικό: οι ισχυροί του χρήματος να αποδεχθούν τον περιορισμό των ανισοτήτων και οι πολλοί και αδύναμοι να αποκηρύξουμε τις αυταπάτες μας.
«Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά και παγκόσμια»
Μιλάμε για απαλλαγή της κοινωνικής συνείδησης από διαδεδομένες στρεβλώσεις. Για την απόρριψη της ψευδούς επαγγελίας του απεριόριστου και εύκολου ιδιωτικού πλουτισμού. Αυτής που μετατρέπει, κάθε μέρα, την Αττική, από επίγειο παράδεισο σε «φαιό νταμάρι». Με τα δάση της να καίγονται, τα ποτάμια και τους χειμάρρους της να μπαζώνονται, τους ορεινούς όγκους και τις ακτές της να ιδιωτικοποιούνται αυθαίρετα. Με τον πληθυσμό της να αγγίζει τα 5 εκατομμύρια. Το ½ των κατοίκων της χώρας, περίπου. Με το άλλο ½ να απειλείται, όλο και περισσότερο πια, από τα ίδια: πυρκαγιές, πλημύρες και καταπατήσεις. Με το ασύντακτο κρατίδιο των Αθηνών, να συμπαρασύρει την Ελλάδα στο τίποτα.
Αλλά ο Αρμαγεδδών δεν έχει βάλει στο μάτι μόνο την Αττική και την Ελλάδα. Η απειλή δεν περιγράφεται μόνο από, κατά τόπους, εγκληματικές πράξεις με σκοπό τον ιδιωτικό πλουτισμό. Όλη αυτή η κακία διεξάγεται με φόντο την κλιματική αλλαγή. Μια, αποδεδειγμένα, πραγματική και τρέχουσα απειλή κατά της ανθρωπότητας και της Γης, με τις βλάβες που προκαλεί στα πρόθυρα της μη αναστροφής τους. Με βασικούς (όχι μόνους) αυτουργούς ισχυρά εθνικά κράτη που οι ηγεσίες τους, προκειμένου να επικρατήσουν στον διεθνή ανταγωνισμό και να εξυπηρετήσουν τις εγχώριες πελατειακές τους σχέσεις, παραγνωρίζουν ότι, ανάλογη με την δύναμή τους, είναι και η ευθύνη τους. Ηγεσίες που ξεχνούν ότι «ο καπιταλισμός είναι μια δημιουργική καταστροφή» και ποιο είναι το ουσιαστικό και ποιο το επίθετο στην πρόταση αυτή.
Εκτός από την αντιμετώπιση των πυρκαγιών και των πλημμυρών και την διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης υπέρ ενός προτύπου πράσινης και μπλε ανάπτυξης λοιπόν, μια άξια ελληνική ηγεσία χρωστάει το σύνθημα «Think globally, act locally and globally» και την διάδοση του παντού και με κάθε ευκαιρία. Έχοντας επίγνωση ότι, εκτός από το δίκαιο, εξυπηρετεί και ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα. Οι εκπομπές ρύπων από ανεπτυγμένες χώρες δεν επιβαρύνουν μόνο το κλίμα του πλανήτη, αλλά επιδεινώνουν και τις συνθήκες της ζωής και την δημόσια υγεία στην πατρίδα μας. Τις προοπτικές της ίδιας της τουριστικής μας βιομηχανίας.
Αλλά μια τέτοια στάση προϋποθέτει ελληνική κυβέρνηση με συνείδηση των πραγμάτων. Εκπροσώπων μας και όχι τοποτηρητών ξένων και συμπαικτών εγχώριων συμφερόντων. Έντιμων δημοκρατών και όχι αδίστακτων εξουσιαστών. Ποιους να μαυρίσουμε έχουμε. Ποιους να υπερψηφίσουμε απομένει να βρούμε. ΚιΆ εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
