 |
|
|  Τετάρτη 11/8
Πέρασε 20 χρόνια στη φυλακή για έναν φόνο που- οπως λέει -δεν έκανε ποτέ...
newsbeast.gr
Δεν είναι και λίγα αυτά που δεν έχει δει ο Christopher Ellis στα 20 χρόνια που βρισκόταν κλεισμένος στο κελί του.
Είχε καταδικαστεί για τον φόνο ενός πανεπιστημιακού προπονητή και πλέον είναι ελεύθερος, καθώς ο δικαστής θεώρησε τη Δευτέρα πως τα πράγματα ίσως να μην ήταν έτσι…
Η δικαστικός της κομητείας Nassau, Patricia Harrington, κατέληξε πως η καταδίκη του Christopher Ellis οφείλει να αρθεί. Τον καταδίκασαν άρον-άρον οι ένορκοι το 1992 για τον φόνο ενός άντρα με μόνο αποδεικτικό τη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα.
«Ούτε στοιχεία από τη σήμανση, ούτε φυσικές αποδείξεις», σχολίασε η δικαστής. Η οποία βρήκε πολλές παρατυπίες ακόμα, όπως το γεγονός ότι η εισαγγελία του Λονγκ Άιλαντ είχε αποκρύψει από την υπεράσπιση του υπόπτου μια σειρά από σημαντικά στοιχεία.
Ο Christopher Ellis είχε κατηγορηθεί για τον φόνο του 25χρονου βοηθού προπονητή Harry Joseph Healy στις 29 Σεπτεμβρίου 1990. Η Harrington βρήκε μια σειρά από στοιχεία που μυρίζουν κακοδικία, είπε ωστόσο ότι ο Ellis μπορεί να ξαναπεράσει από δίκη για τον φόνο. Μένει τώρα να δούμε αν θα το επιδιώξει η εισαγγελία.
Η οικογένεια του 51χρονου πανηγύρισε σαν τρελή την απόφαση που τον έβγαλε από τη φυλακή. «Δεν μπορώ να φανταστώ τη γιορτή που θα στηθεί σήμερα το βράδυ και το υπέροχο δείπνο που είμαι σίγουρη ότι όλοι θα έχουν ετοιμάσει για σας», σχολίασε η δικαστής.
Έξω από το δικαστήριο, τον περίμενε η οικογένειά του. «Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι με την οικογένειά μου, που απολαμβάνω τη ζωή», δήλωσε ο ίδιος στους δημοσιογράφους.
Το πρώτο που θα έκανε, τους είπε, ήταν μια στάση για το αγαπημένο του παγωτό. «Ήξερα πως αυτή η μέρα θα ερχόταν, απλώς δεν πίστευα πως θα αργούσε τόσο πολύ»…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
