 |
|
|  Τετάρτη 18/8
Πεπόνια... «τσέπης» καλλιεργεί παραγωγός από το Κιλκίς
AΠΕ-ΜΠΕ
Χωράνε σε μια χούφτα, με το μέγεθός τους να κυμαίνεται από ένα καρύδι ώς ένα μπαλάκι τένις, και με την πρώτη ματιά μοιάζουν ...ψεύτικα. Τα μίνι πεπόνια που καλλιεργεί αγρότης στο Νέο Αγιονέρι Κιλκίς μπορεί να είναι μικρά σε μέγεθος αλλά το άρωμα και η γεύση τους είναι ικανά να απογειώσουν τον ουρανίσκο. Σε βαθμό, μάλιστα, που ένα δεν είναι ποτέ αρκετό!
«Μπαίνουν και σε μια μικρή βραδινή γυναικεία τσάντα καθώς κάποια είναι πολύ μικρά, λίγο μεγαλύτερα δηλαδή από ένα κραγιόν», λέει με χιουμοριστική διάθεση ο Παναγιώτης Γηλτίδης.
Ο παραγωγός από το Κιλκίς, ήδη γνωστός για το γεγονός ότι μεγαλώνει τα οπωροκηπευτικά στο χωράφι του με ...κλασική μουσική, αποφάσισε να δοκιμάσει τη νέα αυτή καλλιέργεια των «λιλιπούτειων» πεπονιών και το αποτέλεσμα μάλλον τον δικαιώνει. «Είναι ένας σπόρος που έφτασε στα χέρια μου από έναν παππού από το Ισραήλ. Οι άνθρωποι εκεί ασχολούνται ευλαβικά με την καλλιέργεια των καρπουζιών και των πεπονιών. Έκανα αρχικά διστακτικά τη δοκιμή και φέτος βλέπω ότι είμαστε σε καλό δρόμο», εξηγεί ο παραγωγός.
Το πεπόνι «μινιατούρα» δεν ξεπερνά σε βάρος τα διακόσια γραμμάρια, θυμίζει -στην όψη μόνο- καρπούζι κι έχει την εσωτερική ανατομία ενός κλασικού πεπονιού: μαλακή υφή και σπόρια στη μέση.
Η αγάπη του Παναγιώτη Γηλτίδη για τη γη αλλά και η διάθεσή του να εξελίσσεται διαρκώς τον έχουν οδηγήσει σε πειραματισμούς αυτού του είδους και, όπως λέει, δεν έχει μετανιώσει. «Ψάχνω στον αγροτικό τομέα καινοτόμα πράγματα, σπόρους από παλιότερες εποχές που χάνονται στα χρόνια και ανακαλύπτω θησαυρούς. Άλλοι είναι συλλέκτες γραμματοσήμων, εγώ μαζεύω παραδοσιακούς σπόρους και μ’ ευχαριστεί γιατί έχω την ευκαιρία να τους δοκιμάζω στο χωράφι μου και να βλέπω την εξέλιξή τους», εξηγεί.
Επισημαίνει δε, ότι υπάρχουν κοινότητες και ομάδες στο facebook, όπου τα μέλη ανταλλάσσουν σπόρους και αγωνιούν να κρατήσουν ζωντανές τις παλιές ποικιλίες- π.χ. κάποιοι σπόροι για ντομάτα και για πεπόνι- μπανάνα, μια πολύ παλιά ποικιλία πεπονιού που αν δεν το πάρεις έγκαιρα από το χωράφι σκάει, αλλά και η μεγαλύτερης ηλικίας μελιτζάνα.
Η καλλιέργεια του ...baby πεπονιού εξηγεί πως δεν συμφέρει στον παραγωγό, καθώς χρειάζεται να καλλιεργήσει ένα μεγάλο φύλλωμα για να βγάλει σε παραγωγή 150 γραμμάρια φρούτου (ένα μικρό πεπονάκι), ωστόσο όσοι είδαν το τελικό αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο όσοι το δοκίμασαν δεν αντιστάθηκαν. «Είχα κόψει πριν από μερικές μέρες περίπου είκοσι πεπονάκια και βρέθηκα για μια άλλη παραγγελία σε εστιατόριο της Χαλκιδικής. Τα έδειξα στον ιδιοκτήτη και ενθουσιάστηκε, όπως κι ένας καταστηματάρχης που διατηρεί κατάστημα με βιολογικά προϊόντα ακριβώς δίπλα», αναφέρει ο παραγωγός.
Όπως λέει, οι πρακτικές του έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης από ομάδα ερευνητών του ΑΠΘ, ενώ πριν από λίγο καιρό επικοινώνησε μαζί του τηλεοπτικό δίκτυο από τη Γερμανία που θέλει να καταγράψει πώς μεγαλώνουν τα καρπούζια «ακούγοντας» κλασική μουσική.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
