Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σάββατο 21/8

Αφγανές που ζουν στην Ελλάδα υψώνουν τη φωνή τους κατά των Ταλιμπάν



AΠΕ-ΜΠΕ

Κραυγή αγωνίας για τις γυναίκες του Αφγανιστάν, μετά την ανακατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν, υψώνουν Αφγανές που ζουν στην Ελλάδα, μέσα από ένα βίντεο που ετοίμασε η ομάδα συνηγορίας του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων. «Δεν θέλουμε να γυρίσουμε είκοσι χρόνια πίσω», λένε με μια φωνή οι Zahra Mojahed, Mahdia Hossaini, Nasrin Sultani, Zahra Gardi και Fatima Jafari και διαβεβαιώνουν τις γενναίες, όπως τονίζουν, συμπατριώτισσές τους πως «θα σας υποστηρίξουμε να συνεχίσετε τον δρόμο σας μέχρι να φτάσουμε όλοι μαζί στην ειρήνη». «Είμαι γυναίκα. Ναι, έχουν σχέδια για μένα. Είμαι η γυναίκα που οι Ταλιμπάν περιμένουν να παντρευτούν. Είμαι η γυναίκα που δεν θα μου επιτρέπεται πλέον να σπουδάσω, να δουλέψω ή ακόμα να φύγω από τους χώρους που πρέπει να ονομάζω “ σπίτι”. Είμαι αυτή που αν υψώσω τη φωνή μου θα τη σιγήσουν με βία. Αν αρχίσω να αγωνίζομαι για τα δικαιώματά μου θα αποκεφαλιστώ, είναι γεγονός. Ναι, είμαι η ίδια γυναίκα που δεν θέλει η ζωή της να επιστρέψει στην κατάσταση που επικρατούσε πριν από είκοσι χρόνια. Με ακούει κανείς;», λένε δίνοντας φωνή στις γυναίκες της πατρίδας τους μΆ αυτό το βίντεο (https://youtu.be/mwAdwR4R2jg). «Φανταστείτε ένα 12χρονο κορίτσι να ανυπομονεί για το σχολείο και τη χαρά που φέρνει αλλά αναγκάζεται να παντρευτεί έναν άνδρα, αυτόν που θέλουν οι Ταλιμπάν», προτρέπει η Zahra Mojahed, ενώ η Mahdia Hossaini προειδοποιεί: «Οι Ταλιμπάν θέλουν τις γυναίκες ως σκλάβες χωρίς φωνή και στο σπίτι σιωπηλές και υπάκουες. Οι γυναίκες που ξεσηκώνονται κατά του νόμου των Ταλιμπάν θα εκτελεστούν». «Σκεφτείτε να έχετε μια πατρίδα και να μην έχετε λόγο ή θέση σΆ αυτήν. Φανταστείτε να έχετε μια πατρίδα κι αυτή να έχει μετατραπεί σε ερείπια του κόσμου όλου. Βιώσαμε αυτή την έλλειψη στέγης για πολλές γενιές. Πάρτε τα χέρια σας από τον λαιμό μας. Αρκετά με την ασφυξία αυτή», τονίζει η Nasrin Sultani και η Zahra Gardi υπενθυμίζει με τρόπο εμφατικό: «Όλοι δώσαμε τη ζωή μας γιΆ αυτή την ελευθερία. Οι πατέρες και οι μητέρες μας πολέμησαν ώστε οι κόρες και οι εγγονές τους να γίνουν γιατροί, δασκάλες, αθλητές και δημοσιογράφοι. Εμείς οι γυναίκες έχουμε ίσα δικαιώματα! Δεν θΆ αφήσουμε αυτόν τον αγώνα να τελειώσει εδώ! Θα συνεχίσουμε να είμαστε δυνατές». Το βίντεο, που αναρτήθηκε στη σελίδα της ομάδας συνηγορίας του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων (http://selfadvocacy.gr/), σκηνοθέτησε η Zahra Mojahed (κάμερα Jawad Jafari), τα κείμενα στα αγγλικά είναι της Φωτεινής Καλπακιώτη και η ελληνική μετάφραση του Γιώργου Στεφανόπουλου.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία