 |
|
|  Κυριακή 29/8
Ενδιαφέρεσθε;
Σε πανέμορφο χωριό τής Ιταλίας τα σπίτια πωλούνται για...ένα ευρώ
CNN
Η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα, αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα και
πρόβλημα αστυφυλίας. Και επίσης είναι μία χώρα με πάρα πολλά
εγκαταλειμμένα σπίτια, ηλικίας εκατοντάδων ετών και συχνά μεγάλης
αρχιτεκτονικής αξίας. Ειδικά σε χωριά και κωμοπόλεις.
Για αυτό και πια δεκάδες δήμοι της Ιταλίας δίνουν τη δυνατότητα σε
όσους το επιθυμούν να αγοράσουν κάποιο από αυτά τα σπίτια με αντίτιμο
μόλις ένα ευρώ. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δίνονται και οικονομικά,
όπως και άλλου είδους κίνητρα, για μόνιμη εγκατάσταση εκεί. Αρκεί ο
νέος ιδιοκτήτης να καλύψει το κόστος των απαραίτητων εργασιών για να
καταστεί το σπίτι κατοικήσιμο και να πάψει να είναι επικίνδυνο για
τους περαστικούς ή επίφοβο να καταρρεύσει σε σεισμούς και φυσικές
καταστροφές.
Η βουκολική κωμόπολη της Μαέντσα έγινε τον Αυγουστο η πρώτη πόλη της
περιφέρειας του Λάτιο, της περιφέρειας στην οποία βρίσκεται η Ρώμη, η
οποία αποφάσισε να προχωρήσει στο συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Η πόλη υπάρχει από την εποχή της ρωμαϊκής αρχαιότητας, με την χρυσή
περίοδο της ανάπτυξής της να θεωρείται η μεσαιωνική περίοδος. Τότε,
τον 12ο αιώνα, χτίστηκε το κάστρο της πόλης, αρχικά ήταν απλά ένας
πύργος παρατήρησης, τον 16ο αιώνα επεκτάθηκε. Σήμερα η Μαέντσα έχει
περίπου 3.000 κατοίκους και περίπου 100 παλιά οικήματα που έχουν
εγκαταλειφθεί εδώ και πολύ καιρό.
Πολλά από τα σπίτια ,που πωλούνται έναντι ενός ευρώ, στέκονται στη
θέση τους από τις αρχές του 18ου αιώνα και έχουν πραγματικά μοναδική
θέα στα νησιά Ποντίνε. Φτιαγμένα από μεγάλες γκρίζες πέτρες και με
χοντρά ξύλινα παντζούρια. Στο εσωτερικό τους, οι τοίχοι είναι
διακοσμημένοι ακόμα με τα παλιά πλακάκια. Παλιές πανέμορφες αλλά
σκονισμένες καρέκλες ακουμπούν σε ρημαγμένους τοίχους. Μέσα υπάρχουν
παλιά έπιπλα και σπασμένα κουζινικά. Ανάμεσα σε αυτά που άφησαν πίσω
τους οι τελευταίοι ένοικοι είναι σκάλες και κηροπήγια που στέκονται ή
κρέμονται ανάμεσα σε φθαρμένους τοίχους.
Αυτά τα 100 παλιά κτίρια αποτελούν πλέον κίνδυνο για τους περαστικούς
ακριβώς λόγω της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Σύμφωνα με
τον δήμαρχο της πόλης, Κλαούντιο Σπερντούτι ,τα περισσότερα από αυτά
τα σπίτια παραχωρήθηκαν από τις οικογένειες των ιδιοκτητών, οι οποίοι
δεν έχουν τα χρήματα ή τη διάθεση να τα ανακαινίσουν και να
αποκαταστήσουν τις ζημιές. Ο δήμαρχος λέει πως θέλει οι διαδικασίες να
είναι όσο πιο διαφανείς γίνονται τόσο για τους αγοραστές όσο και για
τους παλαιούς ιδιοκτήτες.
Ο Σπερντούτι λέει στο CNN πως ο λόγος που η πόλη του προχωρά σε αυτή
την κίνηση δεν είναι μια προσπάθεια να αυξηθεί ο πληθυσμός της (ο
οποίος πάντως είναι καθηλωμένος στους περίπου 3,000 κατοίκους τα
τελευταία 20 χρόνια) αλλά ένας τρόπος να εμποδίσουν μεσίτες και
κερδοσκόπους από το να βγάλουν πολλά χρήματα χωρίς να προσφέρουν κάτι
στην πόλη.
«Δεν είμαστε μια πόλη που πεθαίνει, υπάρχουν ακόμα κάτοικοι στην παλιά
συνοικία. Απλά χρειάζεται βελτίωση, λίγο φρέσκο οξυγόνο. Το σχέδιό μας
είναι μακροπρόθεσμο και προσφέρει την ευκαιρία στους ενδιαφερόμενος
αγοραστές να έρθουν εδώ και να δουν τι μπορεί να τoυς προσφέρει η
Μαέντσα». Και μάλλον έχει δίκιο καθώς σε πάμπολα σημεία της πόλης
υπάρχουν πινακίδες σε πόρτες με την ένδειξη πωλείται.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
