 |
|
|  Πέμπτη 2/9
Σχεδόν εξαφανίστηκαν οι γυναίκες δημοσιογράφοι,μετά την είσοδο των Ταλιμπάν στην Καμπούλ
newsbeast.gr
Λιγότερες από 100 γυναίκες δημοσιογράφοι έχουν απομείνει στην Καμπούλ, από 700 που ήταν πριν από την είσοδο των Ταλιμπάν στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, στις 15 Αυγούστου, σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα (RSF).
Η διεθνής οργάνωση στην ανακοίνωσή της αναφέρεται σε «επεισόδια» σε βάρος δημοσιογράφων μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν και τις ρητές διαταγές τους ότι πρέπει «να γίνεται σεβαστός ο ισλαμικός νόμος», για να εξηγήσει την «εξαφάνιση» των γυναικών από τα μέσα ενημέρωσης, μεταδίδει το AFP.
«Στην Καμπούλ, οι διευθυντές των ιδιωτικών μμε παρατήρησαν αμέσως ότι οι γυναίκες ρεπόρτερ παρενοχλούνταν», σημειώνει η οργάνωση.
Φέρνει ως παράδειγμα την περίπτωση της Ναχίντ Μπασαρντόστ, εργαζόμενης στο ανεξάρτητο ειδησεογραφικό πρακτορείο Pajhwok, η οποία «ξυλοκοπήθηκε από τους Ταλιμπάν» ενώ έκανε ρεπορτάζ κοντά στο αεροδρόμιο της Καμπούλ στις 25 Αυγούστου.
Άλλες εμποδίστηκαν να πάνε για ρεπορτάζ από τους Ταλιμπάν που φρουρούσαν τα γραφεία των μέσων ενημέρωσης όπου εργάζονταν, ανέφερε η RSF.
Μολονότι 48 ώρες μετά την είσοδο των Ταλιμπάν στην Καμπούλ οι εργαζόμενες σε ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια τόλμησαν να επιστρέψουν στη δουλειά τους, «αυτή η πλάνη δεν κράτησε για πολύ», παρά τις διαβεβαιώσεις των ακραίων ισλαμιστών ότι θα σεβαστούν την ελευθεροτυπία και ότι οι γυναίκες δημοσιογράφοι μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται.
Σύμφωνα με μια έρευνα που έκανε το 2020 η RSF σε συνεργασία με το Κέντρο Αφγανών Γυναικών Δημοσιογράφων (CPAWJ), στην Καμπούλ υπήρχαν 108 μέσα ενημέρωσης που απασχολούσαν 1.080 γυναίκες, εκ των οποίων οι 700 ήταν δημοσιογράφοι.
«Από τις 510 γυναίκες που εργάζονταν στα 8 μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης και ομίλους, μόνο 76 (εκ των οποίων οι 39 είναι δημοσιογράφοι) ασκούν το επάγγελμά τους σήμερα. Με άλλα λόγια, οι γυναίκες δημοσιογράφοι σχεδόν εξαφανίστηκαν από την πρωτεύουσα», δηλώνει η οργάνωση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
