 |
|
|  Σάββατο 4/9
Ατελείωτα τα προβλήματα στο Αφγανιστάν
Γυναίκες δικαστές καταδιώκονται από πρώην κρατούμενους που οι ίδιες είχαν στείλει στη φυλακή
AΠΕ-ΜΠΕ
Αφγανές δικαστίνες φοβούνται για την ζωή τους, καθώς άνδρες που κάποτε εκείνες είχαν στείλει στη φυλακή έχουν σήμερα απελευθερωθεί από τους Ταλιμπάν και τις καταδιώκουν.
Παρότι τις περασμένες εβδομάδες κάποιες γυναίκες δικαστές κατάφεραν να φύγουν από τη χώρα, οι περισσότερες παρέμειναν και προσπαθούν ακόμη να την εγκαταλείψουν, με δικαστές και ακτιβιστές να εργάζονται νυχθημερόν προς αυτό τον σκοπό.
Οι Ταλιμπάν, οι οποίοι κατέλαβαν την εξουσία τον περασμένο μήνα καθώς οι ΗΠΑ απέσυραν τα στρατεύματά τους, είχαν απαγορεύσει στις γυναίκες να ασκούν τα περισσότερα επαγγέλματα όταν ήταν στην εξουσία και πάλι πριν από 20 χρόνια.
Έχουν πει ότι θα προστατεύσουν τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά ακόμη δεν έχουν δώσει λεπτομέρειες.
Οι γυναίκες που εργάζονται στον τομέα της δικαιοσύνης είναι ήδη στόχοι. Τον Ιανουάριο δολοφονήθηκαν με σφαίρες δύο γυναίκες δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου.
Τώρα οι Ταλιμπάν έχουν απελευθερώσει κρατούμενους σε όλη τη χώρα, γεγονός το οποίο "στ' αλήθεια θέτει τις ζωές των γυναικών δικαστών σε κίνδυνο", δήλωσε μια υψηλόβαθμη αφγανή δικαστής, η οποία διέφυγε στην Ευρώπη, αλλά δεν αποκάλυψε σε ποιά χώρα.
Στην Καμπούλ, "τέσσερα ή πέντε μέλη των Ταλιμπάν ήρθαν στο σπίτι μου και ρώτησαν: 'Πού είναι αυτή η δικαστής; Ήταν άτομα που είχα στείλει στη φυλακή", δήλωσε η ίδια σε συνέντευξή της στο Reuters ζητώντας να μην κατονομαστεί.
Η γυναίκα αυτή είναι μεταξύ των λίγων εκείνων Αφγανών γυναικών που τις τελευταίες εβδομάδες κατάφεραν να εγκαταλείψουν την χώρα με τη βοήθεια εθελοντών ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ξένων συναδέλφων τους στην Διεθνή Ένωση Γυναικών Δικαστών.
Έκτοτε, βρίσκεται σε επαφή με συναδέλφους στην πατρίδα της: "Τα μηνύματά τους είναι φόβου και απόλυτου τρόμου. Μου λένε ότι αν δεν τις διασώσουν, οι ζωές τους βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
