 |
|
|  Δευτέρα 6/9
Μεσαίωνας στο Αφγανιστάν
Οι φοιτήτριες θα πρέπει να φορούν αμπάγια και νικάμπ και να παρακολουθούν μαθήματα χωριστά απο τούς άνδρες...
AΠΕ-ΜΠΕ
Οι αφγανές φοιτήτριες θα πρέπει να φορούν μαύρη αμπάγια σε συνδυασμό με ένα νικάμπ που καλύπτει το πρόσωπο και θα παρακολουθούν τις παραδόσεις μέσα σε τάξεις οι οποίες δεν θα είναι μικτές, σύμφωνα με διάταγμα που δημοσιοποιήθηκε από το νέο καθεστώς των Ταλιμπάν την παραμονή της επαναλειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων της χώρας.
Οι γυναίκες που είναι εγγεγραμμένες σ' αυτά τα ιδρύματα θα πρέπει επίσης να βγαίνουν από το μάθημα πέντε λεπτά πρίν από τους φοιτητές και να παραμένουν σε αίθουσες αναμονής όσο οι τελευταίοι θα αποχωρούν από το κτίριο, διευκρινίζεται στο διάταγμα αυτό.
Τα πανεπιστήμια είναι υποχρεωμένα, από την πλευρά τους, «να προσλάβουν γυναίκες εκπαιδευτικούς για τις φοιτήτριες» ή να επιχειρήσουν να προσλάβουν «ηλικιωμένους άνδρες εκπαιδευτικούς», η ηθική των οποίων θα έχει περάσει από κόσκινο, αναφέρεται ακόμη στο διάταγμα αυτό.
Κατά την πρώτη διακυβέρνηση των Ταλιμπάν από το 1996 ως το 2001, η απαγόρευση των μικτών τάξεων είχε εμποδίσει σχεδόν όλες τις γυναίκες να σπουδάσουν. Οι γυναίκες ήταν τότε υποχρεωμένες να φορούν την μπούρκα, ένα μακρύ πέπλο που καλύπτει πλήρως το κεφάλι και το σώμα ενώ ένα δίχτυ κρύβει τα μάτια,
Η αμπάγια, την οποία θα πρέπει να φορούν οι φοιτήτριες των ιδιωτικών ιδρυμάτων, είναι ένα μεγάλο πέπλο που καλύπτει το σώμα. Το νικάμπ καλύπτει το πρόσωπο και αφήνει να φαίνονται τα μάτια.
Όσον αφορά τις μη μικτές τάξεις, «το πράγμα θα είναι περίπλοκο από πρακτική άποψη, δεν έχουμε αρκετές γυναίκες εκπαιδευτικούς ούτε αρκετές αίθουσες για να χωρίσουμε τα κορίτσια» από τα αγόρια, υπογράμμισε μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας καθηγητής πανεπιστημίου που ζήτησε να μην κατονομαστεί.
«Όμως το γεγονός ότι επιτρέπουν στα κορίτσια να πάνε στο σχολείο και να πάνε στο πανεπιστήμιο είναι από μόνο του ένας σημαντικός και θετικός σταθμός», προσθέτει.
Πριν από την επιστροφή των Ταλιμπάν, οι αφγανές φοιτήτριες μπορούσαν να παρακολουθούν τα μαθήματα σε μικτές τάξεις και να παρακολουθούν επίσης σεμινάρια που διηύθυναν άνδρες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
