 |
|
| 
Ινδονησία-AirAsia
Δεκαμελής οικογένεια σώθηκε ως εκ θαύματος από τη μοιραία πτήση
Τζακάρτα
Μια δεκαμελής οικογένεια στην Ινδονησία σώθηκε από θαύμα όταν έφθασε με καθυστέρηση στο αεροδρόμιο για να πάρει το αεροπλάνο που χάθηκε από τα ραντάρ την Κυριακή, μεταξύ Ινδονησίας και Σιγκαπούρης λίγο μετά την απογείωσή του, ανακοίνωσε ένα μέλος της
Η 36χρονη Κριστιαναουάι διηγήθηκε ότι δέκα μέλη της οικογένειά της, ανάμεσά τους η μητέρα της και ο μικρότερος αδελφός της, πήγαν στο αεροδρόμιο της Σουραμπάγια, στο ινδονησιακό νησί της Ιάβας, για να πάρουν το αεροπλάνο των 05.30' ώστε να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά στη Σιγκαπούρη.
Οι έξι ενήλικες είχαν αρχικά κάνει κράτηση για την πτήση των 07.30' αλλά η AirAsia τους είχε μεταφέρει στην πτήση των 05.30': "Μας είχαν στείλει μήνυμα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και είχαν τηλεφωνήσει στις 15 και 16 Δεκεμβρίου για να μας ενημερώσουν για την αλλαγή της ώρας της πτήσης μας, αλλά εμείς δεν είδαμε τις κλήσεις", αναφέρει.
"Συνεπώς φθάσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση των 07.30' αλλά μας είπαν ότι είχε γίνει αλλαγή στην ώρα της πτήσης μας και ότι χάσαμε το αεροπλάνο γιατί φθάσαμε με καθυστέρηση. Βέβαια εκείνη την ώρα είχαμε θυμώσει πολύ. Την ώρα της έκδοσης των νέων εισιτηρίων, μάθαμε ότι το αεροσκάφος που είχε αναχωρήσει νωρίτερα συνετρίβη και τότε αμέσως ζητήσαμε ακύρωση της πτήσης μας. Ήμουν συγκλονισμένη και άρχισα να κλαίω. Ίσως ήταν θέλημα Θεού που η οικογένειά μου και εγώ δεν ήμασταν στο αεροπλάνο. Ίσως ήταν ένα είδος ευλογίας".
Στο εξής η Κριστιαναουάι και η οικογένεια της προτίθενται να αλλάξουν αεροπορική εταιρία για τα επόμενα ταξίδια τους στη Σιγκαπούρη. "Πηγαίνουμε εκεί δύο φορές τον χρόνο και πάντα με την AirAsia. Αλλά η εμπιστοσύνη μας στην AirAsia έχει κλονιστεί".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
