 |
|
|  Σάββατο 18/9
Στη φυλακή καταδικασμένος για φόνο ο μεγιστάνας της αγοράς ακινήτων,Ρόμπερτ Νταρστ
AΠΕ-ΜΠΕ
Σώμα ενόρκων στην Καλιφόρνια έκρινε ένοχο τον Ρόμπερτ Νταρστ, πολυεκατομμυριούχο κληρονόμο, μεγιστάνα της αγοράς ακινήτων, για τη δολοφονία της καλύτερή του φίλης Σούζαν Μπέρμαν το 2000, την πρώτη καταδίκη για ανθρωποκτονία για έναν άνθρωπο για το οποίο υπάρχουν υποψίες ότι δολοφόνησε τρία πρόσωπα σε τρεις πολιτείες τα τελευταία 39 χρόνια.
Ο Νταρστ, 78 ετών και με εύθραυστη υγεία, πιθανόν να πεθάνει στη φυλακή καθώς οι ένορκοι τον έκριναν επίσης ένοχο για το ότι παραμόνευσε και σκότωσε μάρτυρα, κάτι που επισύρει ισόβια κάθειρξη.
Η δίκη έγινε έξι χρόνια μετά την προφανή ομολογία του Νταρστ που μεταδόθηκε από τη σειρά ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού δικτύου HBO, στο οποίο ο Νταρστ μονολογεί στην τουαλέτα «Τι διάολο έκανα;...Τους σκότωσα όλους, φυσικά», χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το μικρόφωνό του ήταν ανοικτό.
Ο Νταρστ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της δίκης βρισκόταν στη φυλακή, δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο για την ανακοίνωση της απόφασης: βρισκόταν σε απομόνωση αφού ήλθε σε επαφή με ασθενή που πάσχει από την COVID-19.
Ο δικαστής Μαρκ Γουίνταμ αποφάσισε να αναγνώσει την ετυμηγορία απόντος του Νταρστ. Μιλώντας αργότερα στους δικηγόρους και των δύο πλευρών, χαρακτήρισε την υπόθεση «την πιο ιδιαίτερη δίκη που έχω δει ή έχω ακούσει γι' αυτήν ποτέ». Η ποινή του θα απαγγελθεί τη 18η Οκτωβρίου.
Στην τελική του αγόρευση, ο εισαγγελέας Τζον Λιούιν χαρακτήρισε τον Νταρστ «ναρκισιστή ψυχοπαθή» που σκότωσε την Μπέρμαν σε μια προσπάθεια να καλύψει την εξαφάνιση της συζύγου του, της Κάθλιν ΜακΚόρμακ Νταρστ, στη Νέα Υόρκη το 1982.
Ο Νταρστ δικάστηκε μόνο για το φόνο της Μπέρμαν στην Καλιφόρνια, αλλά οι εισαγγελικές αρχές υποστηρίζουν ότι δολοφόνησε τρεις ανθρώπους: την αγνοούμενη σύζυγό του, την Μπέρμαν κι έναν γείτονα στο Τέξας που ανακάλυψε την ταυτότητά του ενώ ο Νταρστ κρυβόταν από τις αρχές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
