 |
|
|  Παρασκευή 8/10
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΝΔΥΝΣΗΣ
Σπίτι της Κάιλι Μινόγκ,στη Μελβούρνη, πωλήθηκε σε... δεκαπλάσια τιμή από αυτή της αγοράς του απο την Αυστραλή pop star
travel.gr,protothema.gr
Σε τιμή δεκαπλάσια από αυτή της αγοράς του πωλήθηκε ένα σπίτι που είχε στην κατοχή της στη Μελβούρνη για πάνω από 30 χρόνια η Κάιλι Μινόγκ.
Σύμφωνα με τα αυστραλιανά ΜΜΕ, η μεγαλύτερη ποπ σταρ της χώρας πούλησε το ακίνητο στη Μελβούρνη για 1,75 εκατ. δολάρια. Το 1990 το είχε αγοράσει δίνοντας το ποσό των 185.000 δολαρίων.
Το ακίνητο χαρακτηρίζεται ένας από τους «θησαυρούς του Armadale» (έτσι ονομάζεται η συνοικία στη Μελβούρνη στην οποία βρίσκεται), ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης ομορφιάς που προκύπτει από την αρχιτεκτονική «κληρονομιά» του.
Τo άσπρο ακίνητο είναι χτισμένο σε στιλ βικτωριανής περιόδου. Η αυλή του είναι ο παράδεισος του φυσικού φωτός. Τα δωμάτια είναι ψηλοτάβανα και τα πατώματά του είναι φτιαγμένα από ξύλο που προέρχεται από ένα είδος πεύκου που ευδοκιμεί σε ψυχρότερα κλίματα. Ο διάδρομος της εισόδου είναι κομψός και αψιδωτός. Στους εσωτερικούς χώρους υπάρχουν τζάκια.
Η Αυστραλή pop star αγόρασε το σπίτι πριν 31 χρόνια. Τότε είχε γίνει γνωστή στην Αυστραλία παίζοντας σε τηλεοπτική σειρά κι έκανε τα πρώτα της βήματα στη μουσική. Από τότε αναβάθμισε το σπίτι με εξαιρετική μόνωση και διάφορα συστήματα αυτοματισμού.
Μέχρι πρόσφατα, η Κάιλι Μινογκ ζούσε σε ένα ρετιρέ στην περιοχή του Hyde Park στο Λονδίνο, αξίας 25 εκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές «το ακριβότερο διαμέρισμα του κόσμου».
Πλέον προγραμματίζει την επανεγκατάσταση της στην Αυστραλία, η οποία σίγουρα δεν θα γίνει στο πρώτο ακίνητο που αγόρασε. Το βέβαιο είναι ότι η Mινόγκ ξέρει να αξιοποιεί την περιουσία της και για επενδυτικούς λόγους. Η τιμή πώλησης του σπιτιού στη Μελβούρνη το δείχνει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
