 |
|
|  Δευτέρα 18/10
΄Αρθρο
Οι Καιροί ου Μενετοί
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΗΤΤΗΘΕΙ
Η ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
(Μια Άλλη Ανάγνωση…)
Γράφει ο Δρ Γαβριήλ Μανωλάτος,
Καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας και Ανάπτυξης
ΑΘΗΝΑ.-
…οἱ δὲ γάμον σπεύδουσιν· ἐγὼ δὲ δόλους τολυπεύω.
…κι όσο για γάμο βιάζονται αυτοί, τόσο κι εγώ σκαρώνω δόλους.
(Λόγια της Πηνελόπης)
Οδύσσεια, 137
ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ
Η ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία και η προμήθεια της Ελλάδας με αεροπλάνα
Ραφάλ (Rafale) και Φρεγάτες Μπελαρά (Belharra), είναι σημαντικά αμυντικά επιτεύγματα
και δημιουργούν τη δυνατότητα να αλλάξουν οι στρατιωτικές ισορροπίες στο Αιγαίο και την
Ανατολική Μεσόγειο μόνο βραχυπρόθεσμα. Όμως μεσομακροπρόθεσμα τα πράγματα
διαφοροποιούνται πολύ.
Η Τουρκία είναι μια χώρα η οποία έχει αναπτύξει μια σημαντική αμυντική
βιομηχανία και κάνει και εξαγωγές. Τα τελευταία χρόνια, έχει παρουσιάσει μια δυναμική
πορεία «ανάπτυξης» και «μεγέθυνσης» δημογραφικά, οικονομικά, εξοπλιστικά και
διπλωματικά. Παίζει με επιτυχία στο διπλωματικό πεδίο σε Ανατολή (Ρωσία, Κίνα κλπ) και
Δύση (ΗΠΑ, ίσως όχι πλέον, Γερμανία, Ισπανία κλπ). Παρά τις τρέχουσες οικονομικές
δυσχέρειες που αντιμετωπίζει, είναι αναμφισβήτητα, όσο και να θέλουν μερικοί να το
αμφισβητούν και να το υποβαθμίζουν, μια περιφερειακή οικονομική και στρατιωτική
δύναμη και διεκδικεί σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της περιοχής.
Η Τουρκία απαριθμεί 84 εκατ. πληθυσμό περίπου, με ΑΕΠ 750 δις δολάρια, ενώ η
Ελλάδα έχει πληθυσμό 10 εκατ. και ΑΕΠ 200 δις δολ. Το 2019 η Τουρκία δαπάνησε
περισσότερα από 22 δις δολ. για στρατιωτικές δαπάνες ενώ η Ελλάδα κάτι λιγότερο από 5
δις δολ. Το 2009, η Ελλάδα είχε δαπανήσει 9 δις και η Τουρκία 13 δις. δολ.
Με αυτήν την διαφορά δυναμικού μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, από τον
πληθυσμό, μέχρι την οικονομία και την εξοπλιστική ισχύ της, η Τουρκία θέλει να
επωφεληθεί και το επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό, ώστε να καταστεί στην περιοχή μια
κυρίαρχη δύναμη πολιτικά και οικονομικά.
ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ
Καλά και αναγκαία είναι τα Ραφάλ (Rafale) οι φρεγάτες Μπελαρά (Belharra) και η
ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία. Όμως δεν είναι η λύση του προβλήματος.
Χρειαζόμαστε μια πολύμορφη και πολυμέτωπη προσπάθεια ώστε να
εξισορροπήσουμε, χωρίς χρονοτριβές, την διαρκώς αυξανόμενη υπεροχή της Τουρκίας,
πριν η υπεροχή αυτή γίνει μη αναστρέψιμη. Πυρήνας αυτής της πολύμορφης και
πολυμέτωπης προσπάθειας μας θα πρέπει να είναι η αμυντική μας θωράκιση και η
αποτρεπτική ισχύς μας. Η Ελλάδα όμως δεν αντέχει αμυντικές δαπάνες των 20 και 30 δις το
χρόνο εξοπλίζοντας τη Χώρα με πανάκριβα αεροπλάνα και πλοία. Χρειάζονται βέβαια και
αυτά σε κάποιο βαθμό. Υπάρχουν όμως τα πυραυλικά συστήματα με αξιοθαύμαστα
αποτελέσματα και με πολύ μικρότερο κόστος. Υπάρχουν επαναστατικές δυνατότητες σε
βαλλιστικούς και αντιβαλλιστικούς πύραυλους. Η Κρήτη και η Μυτιλήνη μπορούν, με τα
συστήματα αυτά να καλύψουν τις περιοχές μέχρι τη Λιβύη και μέχρι την Άγκυρα και την
Κύπρο. Δεν πρέπει να αφεθεί η Τουρκία να δημιουργήσει τετελεσμένα. Θα είναι μια αρχή
υποχωρήσεων χωρίς τέλος. Το "Τουρκο-Λιβυκό" σύμφωνο πρέπει να ακυρωθεί
οπωσδήποτε στην πράξη. Οι ιδικοί, ας ανασχεδιάσουν και ας αναπροσαρμόσουν το
αμυντικό μας δόγμα σύμφωνα με τις νέες ανάγκες της Χώρας μας και τα νέα δεδομένα.
Χρειάζονται νέα εξελιγμένα μέσα, σύγχρονοι εξοπλισμοί και καλά εκπαιδευμένα στελέχη
και χειριστές των οπλικών συστημάτων.
Εκτός από την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος και της αμυντικής θωράκισης της
Χώρας, που επαναλαμβάνω θα πρέπει να είναι ο πυρήνας της εξισορρόπησής μας με την
Τουρκία, χρειαζόμαστε και μια ενεργή και αποτελεσματική διπλωματία με πολλές
διαστάσεις. Η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει «πρωταθλητής» της διπλωματίας. Θα πρέπει να
πείσει τους συμμάχους της, ιδίως τις ΗΠΑ και τη Γερμανία αλλά και τη Ρωσία και άλλες
ισχυρές χώρες, ότι αν αποκτήσει η Τουρκία την ηγεμονία στην περιοχή θα υπάρξει το
χάος. Θα πρέπει να μπορέσει να κάμει η Ελλάδα να καταλάβουν, οι μεγάλες δυνάμεις,
ότι είναι καλύτερη και χρησιμότερη μια ασφαλής μικρή Ελλάδα από μία Τουρκία με
οθωμανική ισχύ. Θα πρέπει να μπορέσουμε να μετατρέψουμε το μέγεθος και τη δύναμη
της Τουρκίας σε αδυναμία και μειονέκτημα στα μάτια των ισχυρών της Δύσης για τον
απλούστατο λόγο ότι τα συμφέροντα και οι στόχοι τη Τουρκίας δεν ταυτίζονται με εκείνα
της Δύσης.
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Καλή η Ελληνο-Γαλλική αμυντική συμφωνία, καλές οι φρεγάτες Μπελαρά και καλά
τα μαχητικά Ραφάλ. Όμως δεν λύνουν το πρόβλημα. Μόνο βραχυχρόνια, ίσως, να
δημιουργούν αναστολές και σκεπτικισμό στην τουρκική επιθετικότητα. Η Ελληνο-Γαλλική
αμυντική συμφωνία έχει και «παραθυράκια» και αμφιλεγόμενα σημεία όσον αφορά στην
πραγματική συνδρομή της Γαλλίας σε περίπτωση που δεχθούμε επίθεση από τη γείτονα
χώρα. Θα αναφερθώ μόνο σε ένα τρωτό σημείο της συμφωνία το οποίο οι αναλυτές και οι
ιδικοί έχουν παραβλέψει…
Η ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής του άρθρου 2 της συμφωνίας
προβλέπει την ενεργοποίησή της εάν τα μέρη «διαπιστώσουν από κοινού ότι μία
ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με
το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών». Αυτό το «από κοινού» με ανησυχεί
ιδιαίτερα…
Αφού υπάρξει η απαραίτητη και αναγκαία εξισορρόπηση με την Τουρκία, θα
πρέπει να αρχίσουμε κύκλο διαπραγματεύσεων για την οριστική επίλυση των διαφορών
μας και όχι για να μεταθέσουμε το πρόβλημα για αργότερα και βλέπουμε… Αρκετά
περιμέναμε και αρκετά αντέξαμε μέχρι τώρα. Η Τουρκία των 84 εκατομμυρίων, αργά ή
γρήγορα θα γίνει μεγάλη περιφερειακή δύναμη με πραγματική οθωμανική ισχύ, την οποία
η Ελλάδα δεν θα μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει ούτε να νικήσει σε κανένα επίπεδο και με
κανέναν τρόπο. Τότε θα είναι πολύ αργά, αφού θα μπορεί να πάρει αυτό που θέλει. Και δεν
θα διστάσει. Δεν θέλει μερίδιο. Θέλει και επιδιώκει την ηγεμονία στην περιοχή και
αντίστοιχο διεθνή ρόλο. Να μην επιχειρήσουμε καμία κούρσα εξοπλισμών γιατί η Ελλάδα
δεν θα αντέξει ούτε θα τα βγάλει πέρα με τη Τουρκία.
Η Τουρκία, τόσο πολιτιστικά όσο και κοινωνικά αλλά και αναπτυξιακά είναι κατά
πολύ υποδεέστερη της Ελλάδος. Αυτό όμως την ενισχύει σημαντικά, σε περίπτωση
σύγκρουσης, γιατί οι πολίτες της φανατίζονται εύκολα, και γίνονται αδίστακτοί και
μαχητικοί για να εξασφαλίσουν μία θέση στο πάνθεον των ηρώων τους και στην επετηρίδα
των μαρτύρων τους. Οι διαφορές μας με την Τουρκία θα πρέπει να λυθούν εδώ και τώρα
και όχι αργότερα και βλέπουμε. Η Τουρκία, μόνο έτσι θα μπορούσε να «ηττηθεί»…
Εν τω μεταξύ ο Ερντογάν συνεχίζει να προκαλεί και να προειδοποιεί. Το Συμβούλιο
Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας πήρε σαφή απόφαση για την αποστρατιωτικοποίηση των
νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και όχι μόνο... Μήπως είναι προσχεδιασμένο και κάποιο
θερμό επεισόδιο;
Δεν έχουμε την πολυτέλεια ολιγωρίας.
Οι καιροί ου μενετοί. Πρέπει να δράσουμε άμεσα. Εδώ και τώρα. Όχι με
προκαταλήψεις αλλά ούτε και μοιρολατρικά, περιμένοντας το αναπόφευκτο...
Χρειαζόμαστε μια πολύμορφη και πολυμέτωπη ενεργοποίηση των δυνατοτήτων μας τόσο
σε διπλωματικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο αμυντικής εξισορρόπησης. Και αφού το
πετύχουμε, άμεσες διαπραγματεύσεις χωρίς προκατάληψη, χωρίς χρονοτριβές και
αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, για οριστική επίλυση των διαφορών μας.
Μόνο έτσι, μόνο τώρα, η Τουρκία θα μπορούσε να ηττηθεί…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
