 |
|
|  Τετάρτη 20/10
Οι κάτοικοι στην ισπανική νήσο Λα Πάλμα δεν βλέπουν τέλος στη δοκιμασία τους ένα μήνα μετά την έκρηξη του ηφαιστείου
AΠΕ-ΜΠΕ
Ένα μήνα αφότου εξερράγη το ηφαίστειο Κιούμπρε Βιέχα στην ισπανική νήσο Λα Πάλμα, εκλύοντας λάβα και στάχτη, η Κουλμπέρτα Κρουθ, ο σύζυγός της και ο σκύλος τους ζουν σε ένα μικρό τροχόσπιτο σε ένα χώρο στάθμευσης και δεν βλέπουν η δοκιμασία τους να τελειώνει γρήγορα.
«Είμαι κουρασμένη, τόσο κουρασμένη...ποιοι είμαστε εμείς για να πολεμήσουμε ενάντια στη φύση;» είπε η 56χρονη γυναίκα που εργάζεται στις υπηρεσίες σίτισης νοσοκομείου. Η ίδια και ο σύζυγός της Τόνο Γκονθάλεθ, καλλιεργητής μπανάνας, ζουν σε ένα μικρό τροχόσπιτο εδώ και ένα μήνα, σκουπίζοντας συνεχώς ηφαιστειακή τέφρα από το όχημά τους.
«Την μία ημέρα εκρήγνυται εδώ, την επόμενη δημιουργείται ένα άνοιγμα εκεί, είναι απλά απελπισία, ζούμε με τον φόβο, περιμένουμε και προσευχόμαστε να σταματήσει η έκρηξη», δήλωσε η Κρουθ. «Και είναι πολύ λυπηρό για αυτούς που έχασαν τα σπίτια τους».
Τα ποτάμια της λάβας έχουν καταστρέψει σχεδόν 8.000 στρέμματα γης, περίπου 2.000 κτίρια και πολλές καλλιέργειες μπανάνας από τότε που εξερράγη το ηφαίστειο στις 19 Σεπτεμβρίου. Πάνω από 6.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Οι ηφαιστειολόγοι λένε ότι δεν μπορούν να προβλέψουν για πόσο ακόμα το ηφαίστειο θα αναβλύζει λιωμένο μάγμα.
Μετά την εντολή που έλαβαν για να μετακινηθούν, η Κρουθ και ο Γκονθάλεθ έμειναν αρχικά στη φάρμα συγγενικού τους προσώπου και στη συνέχεια οδήγησαν το τροχόσπιτό τους σε ένα χώρο στάθμευσης όπου μπορούσαν να έχουν νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Τώρα ψάχνουν να νοικιάσουν διαμέρισμα που θα δέχεται κατοικίδια.
«Δεν ξέρουμε πότε θα σταματήσει, αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτή είναι η φύση και πρέπει να το πάρουμε απόφαση, είναι ισχυρότερη από εμάς», δήλωσε ο Γκονθάλεθ.
Και η Κρουθ πρόσθεσε: «Το μέλλον είναι να προσπαθήσουμε να μετακινήσουμε ό,τι είχαμε και να περιμένουμε να τελειώσει, και μετά να επιστρέψουμε στις ζωές που είχαμε πριν, παρόλο που θα είναι πιο δύσκολο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
