 |
|
|  Τετάρτη 20/10
Το ιαπωνικό ουίσκι είναι το πιο περιζήτητο απόσταγμα στον κόσμο
AΠΕ-ΜΠΕ
Το πρώτο αποστακτήριο ουίσκι στην Ιαπωνία, χτίστηκε το 1923 από τον
επιχειρηματία φαρμακευτικών προϊόντων, Σιντζίρο Τόριι.
Ονομάστηκε “Yamazaki” και σήμερα οι φιάλες του πωλούνται για
εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, κάτι που μάλλον δεν θα μπορούσε να το
φανταστεί ο ίδιος.
Τότε η εκκίνηση ήταν αρκετά δύσκολη μιας και οι Ιάπωνες δεν είχαν
συνηθίσει να πίνουν ουίσκι, όμως η παραμονή μεγάλου αριθμού Αμερικανών
στρατιωτών, οι οποίοι ζητούσαν ουίσκι και αλκοόλ στην Ιαπωνία, μετά
τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους βοήθησε να το μάθουν.
Σήμερα έχουν μπει στην κάβα των παραδοσιακών φίλων του ουίσκι και κάθε
χρόνο σαρώνουν τα παγκόσμια βραβεία αναφέρει το Town & Country.
Ο γνωστός συγγραφέας αλκοολούχων ποτών Τζιμ Μάρεϊ χαρακτήρισε το
“Yamazaki Single Malt Sherry Cask 2013” ως το καλύτερο στον κόσμο στην
Βίβλο των ουίσκι του 2015. «Αυτό έκανε τους πάντες να το προσέξουν»,
λέει ο Φρανκ Κόλμαν, ο αντιπρόεδρος του Συμβούλιου Αποσταγμένων
Πνευμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών, της εθνικής εμπορικής ένωσης που
παρακολουθεί τις πωλήσεις και τις τάσεις του κλάδου.
Η άνοδος ξάφνιασε. Τα έσοδα από τις πωλήσεις στις ΗΠΑ αυξήθηκαν από
περίπου 1,5 εκατομμύρια δολάρια το 2011 σε 24,7 εκατομμύρια δολάρια το
2017. Είναι ένα εξωτικό απόσταγμα που αρέσει ίσως επειδή είναι
λιγότερο γλυκό από το μπέρμπον και με όχι τόσο δυνατή γεύση όσο κάποια
σκωτσέζικα, επιτυγχάνοντας μια ελκυστική ισορροπία.
«Θέλω να δημιουργήσω ένα τέλειο ουίσκι που να αντανακλά τη φύση της
Ιαπωνίας και το πνεύμα της ιαπωνικής αριστοτεχνίας», είπε κάποτε ο
Τόριι, λάτρης του ουίσκι. Προσέλαβε τον Μασατάκα Τακετσούρου, έναν
χημικό που είχε σπουδάσει απόσταξη στη Σκωτία, για να τον βοηθήσει να
ιδρύσει το 1923, το πρώτο του αποστακτήριο στο Yamazaki (ένα προάστιο
του Κιότο που φημίζεται για το εξαιρετικό νερό που βγάζουν οι πηγές
του).
Το 1929 κυκλοφόρησε το ουίσκι “Shirofuda”. Ήταν τόσο επιτυχημένο που
μια ιαπωνική εφημερίδα δήλωσε ότι στο εξής, δεν θα χρειάζεται να
εισάγεται ουίσκι στη χώρα, καθώς το ιαπωνικό είναι καλύτερο. «Το
ουίσκι μας μπορεί να απολαμβάνεται με οποιοδήποτε στυλ – με νερό ή
χωρίς, με πάγο ή χωρίς», είπε ο Mike Miyamoto, Global Brand Ambassador
της Suntory, στο αποστακτήριο Yamazaki. Το περιγράφει ως «διακριτικό
εκλεπτυσμένο, πολυσύνθετο».
Το 1934, ο Τακετσούρου ιδρύει τη δική του εταιρεία ουίσκι, την
“Dainipponkaju”, η οποία αργότερα άλλαξε το όνομά της σε “Nikka”.
Κατασκεύασε το αποστακτήριο στο νησί Χοκάιντο, το βορειότερο από τα
τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, έχοντας περίπου το ίδιο γεωγραφικό
πλάτος με το Τορόντο. Το κλίμα του ήταν κοντά με το σκωτσέζικο. Και τα
δύο αποστακτήρια του Τακετσούρου χρησιμοποιούν την παραδοσιακή μέθοδο
της απόσταξης, δηλαδή θερμαίνονται απευθείας με κάρβουνο.
Σημειωτέον ο Τακετσούρου ξεκινήσει την καριέρα του το 1918. Είχε
προσληφθεί από την εταιρεία ποτών “Settsu Shuzo” για να βοηθήσει στην
κατασκευή αποστακτηρίου ουίσκι στην Ιαπωνία. Τον έστειλαν στο
Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης για να σπουδάσει χημεία και να μάθει τα
μυστικά της παρασκευής.
Σήμερα, η Suntory και η Nikka εξακολουθούν να είναι τα μεγαλύτερα και
πιο εξέχοντα αποστακτήρια ουίσκι στην Ιαπωνία. Και τα δύο έχουν
κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία κατακτώντας αθόρυβα τον κόσμο με τη
γεύση και τη φινέτσα τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
