 |
|
|  Πέμπτη 21/10
Ιταλία – Έρευνα
Μόνον οι πολύ ηλικιωμένοι και άρρωστοι πεθαίνουν από κορονοϊό αν έχουν εμβολιαστεί
ΑΠΕ-ΜΠΕ,newsbeast.gr
Εξαιρετικά απίθανο είναι να πεθάνουν από την νόσο οι εμβολιασμένοι κατά της covid-19, εκτός κι αν είναι πολύ ηλικιωμένοι και ήδη σοβαρά άρρωστοι προτού προσβληθούν από τον νέο κορονοϊό, δείχνει έρευνα που έγινε στην Ιταλία και τα αποτελέσματά της δόθηκαν στη δημοσιότητα.
Η μελέτη αυτή του ιταλικού εθνικού Ινστιτούτου Υγείας (ISS), η οποία περιλαμβάνεται σε τακτική έκθεση του ISS για τους θανάτους από την COVID-19, δείχνει ότι η μέση ηλικία των ανθρώπων που πέθαναν από τη νόσο αυτή παρά το γεγονός ότι είχαν εμβολιαστεί, ήταν τα 85 χρόνια. Κατά μέσον όρο αυτοί είχαν πέντε υποκείμενα νοσήματα.
Η μέση ηλικία θανάτου μεταξύ αυτών που δεν είχαν εμβολιαστεί ήταν τα 78 χρόνια, με τέσσερις προϋπάρχουσες παθήσεις.
Πιο ψηλά στο δείγμα θανάτων μεταξύ των εμβολιασμένων που εξετάστηκαν στο πλαίσιο της έρευνας βρίσκονταν περιστατικά καρδιακών προβλημάτων, άνοιας και καρκίνου.
Κατά την ανάλυση αυτή, η οποία έγινε από την 1η Φεβρουαρίου ως τις 5 Οκτωβρίου φέτος, μελετήθηκαν τα ιατρικά αρχεία 671 ανθρώπων που υπέκυψαν στην COVID-19 και ήταν ανεμβολίαστοι και 171 θυμάτων της νόσου που ήταν πλήρως εμβολιασμένοι.
Την περίοδο που έγινε η έρευνα καταγράφηκαν 38.096 θάνατοι από COVID-19 στην Ιταλία.
Από αυτούς που πέθαναν, οι 33.620 ήταν ανεμβολίαστοι, οι 2.130 είχαν λάβει μόνον μία δόση ή είχαν προσβληθεί λίγο μετά τον εμβολιασμό τους προτού προλάβουν να αναπτύξουν αντισώματα και 1.440 είχαν εμβολιαστεί πλήρως.
Νωρίτερα αυτόν τον μήνα η Ιταλία πέτυχε τον στόχο για τον πλήρη εμβολιασμό του 80% του πληθυσμού της άνω των 12 ετών, το ποσοστό που η κυβέρνηση είχε δηλώσει ότι προσφέρει έναν σημαντικό βαθμό ασφάλειας από τον ιό. Παρά την επίτευξη του στόχου αυτού, από τις 15 Οκτωβρίου η ιταλική κυβέρνηση κατέστησε το πράσινο πάσο υποχρεωτικό για όλους τους εργαζομένους. Η κίνηση αυτή προκάλεσε ορισμένες φορές βίαιες διαμαρτυρίες σε ορισμένες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Ρώμης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
