 |
|
|  Δευτέρα 25/10
Απεργία πείνας στο Λονδίνο
Nα αφεθεί ελευθερη 42χρονη,που κρατείται στο Ιράν,ζητάει ο σύζυγός της
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο σύζυγος της Βρετανοϊρανής Ναζανίν Ζαγαρί-Ράτκλιφ, η οποία κρατείται στο Ιράν από το 2016, άρχισε χθες Κυριακή απεργία πείνας μπροστά στο υπουργείο Εξωτερικών στο Λονδίνο, για να καταγγείλει την «απραξία» της βρετανικής κυβέρνησης και την «αποτυχία» της να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή της.
Ο Ρίτσαρντ Ράτκλιφ επρόκειτο να περάσει τη νύχτα μέσα σε σκηνή κάτω από τα παράθυρα του Φόρεϊν Όφις, μια εβδομάδα αφού η έφεση που άσκησαν οι δικηγόροι της συζύγου του εναντίον της πιο πρόσφατης καταδίκης της απορρίφθηκε από την ιρανική δικαιοσύνη.
Η κυρία Ζαγαρί-Ράτκλιφ, 42 ετών, υπεύθυνη έργου στο Thomson Reuters Foundation, το φιλανθρωπικό ίδρυμα της εταιρείας στην οποία ανήκει επίσης το πρακτορείο ειδήσεων Reuters, συνελήφθη στο διεθνές αεροδρόμιο της Τεχεράνης τον Απρίλιο του 2016, ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει στη Βρετανία με την κόρη της έπειτα από επίσκεψη στην οικογένειά της. Καταδικάστηκε σε δίκη για συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του ιρανικού κληρικαλιστικού καθεστώτος, κατηγορία που αρνήθηκε, και της επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης πέντε ετών.
Αφού εξέτισε την ποινή της, καταδικάστηκε εκ νέου στα τέλη Απριλίου να εκτίσει ένα έτος φυλάκιση διότι είχε συμμετάσχει σε συγκέντρωση μπροστά στην πρεσβεία του Ιράν στο Λονδίνο το 2009.
Στα μέσα Οκτωβρίου, η κυρία Ζαγαρί-Ράτκλιφ είδε την έφεσή της να απορρίπτεται, γεγονός που οι δικοί της φοβούνται πως θα σημάνει την επιστροφή της στη φυλακή Εβίν, από όπου βγήκε τον Μάρτιο του 2020, εξαιτίας της πανδημίας του νέου κορωνοϊού, και τέθηκε σε κατ’ οίκον κράτηση φορώντας ηλεκτρονικό βραχιόλι.
Σε αίτηση που ανήρτησε στο διαδίκτυο και είχε ήδη συγκεντρώσει πάνω από 3,5 εκατομμύρια υπογραφές υποστήριξης χθες το απόγευμα, ο κ. Ράτκλιφ εξηγεί πως αρχίζει τη νέα απεργία πείνας, τη δεύτερη από το 2018, για να υποχρεώσει το Λονδίνο να «αναλάβει τις ευθύνες του».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
