 |
|
|  Τετάρτη 3/11
Σουηδία- Το φημισμένο Ινστιτούτο Karolinska διαγράφει τα ονόματα ρατσιστών επιστημόνων
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Το φημισμένο Ινστιτούτο Karolinska της Στοκχόλμης, στο οποίο έχει την έδρα της η αρμόδια επιτροπή που απονέμει το Νόμπελ Ιατρικής, θα μετονομάσει μερικές από τις εγκαταστάσεις του και δύο δρόμους που φέρουν τα ονόματα ρατσιστών ή φιλοναζιστών επιστημόνων, όπως ανακοίνωσε την Τρίτη.
Στο τέλος των εργασιών επιτροπής που διορίστηκε πέρυσι από το ερευνητικό ινστιτούτο, ο πρύτανης ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να μετονομάσει μια αίθουσα, ένα κτήριο και έναν δρόμο που φέρουν τα ονόματα του 'Αντερς Ρέτζιους (1796 -1860) και του γιου του Γκούσταφ (1842-1919).
"Αντιπροσώπευαν αξίες που δεν συνάδουν με τις αξίες που εμείς, ως πανεπιστήμιο, πρέπει να φέρουμε", δήλωσε ο πρύτανης του "KI", 'Ολε Πέτερ 'Οτερσεν σε βίντεο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο.
Παρά το εμπεριστατωμένο επιστημονικό του έργο, ο πατέρας Ρέτσιος έχει μείνει κυρίως στη ζοφερή μνήμη για τον "κεφαλικό δείκτη", ένα μέτρο αναλογιών των κρανίων, πηγή ρατσιστικών ιεραρχιών.
Ο Ρέτσιος, του οποίου οι ρατσιστικές θεωρίες ανατομίας συνεχίστηκαν από τον γιο του, έκανε τη διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με "επιμήκη" κρανία, τους οποίους ταξινομούσε ως ανώτερους, και ανθρώπων με "κοντό" κρανίο, τους οποίους ταξινομούσε ως κατώτερους.
Οι θεωρίες αυτές, οι οποίες ήταν αιτία το ΚΙ να αποκτήσει μεγάλη συλλογή κρανίων, στη συνέχεια έθρεψαν τη "φυλετική υγιεινή", την οποία υιοθέτησαν αργότερα οι ναζί.
Σε αυτή την κατεύθυνση, το Ινστιτούτο Καρολίνσκα επέλεξε επίσης να ζητήσει από την πόλη Σόλνα όπου έχει την έδρα του κοντά στη Στοκχόλμη να μετονομάσει την "οδό φον 'Οιλερ" σε "οδό Ουλφ φον Όιλερ", Νόμπελ Χημείας 1970.
Και αυτό για να τον ξεχωρίζουν από τον πατέρα του, τον Χανς φον 'Οιλερ, Γερμανό που πολιτογραφήθηκε Σουηδός, Νόμπελ Χημείας 1929, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος μιας σουηδογερμανικής οργάνωσης που έγινε φιλοναζιστική την εποχή του Ράιχ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
