 |
|
|  Παρασκευή 5/11
Οι τελευταίες στιγμές μιας 76χρονης Βρετανής που έκανε ευθανασία
Ήπιε σαμπάνια, άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι και πέθανε
Mirror,iefimerida.gr
Μια πρώην συγγραφέας παιδικών βιβλίων πέθανε σε κλινική ευθανασίας στην Ελβετία, αφού απόλαυσε ένα τελευταίο ποτήρι σαμπάνια και άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι.
Η 76χρονη Ντόουν Βόις Κούπερ έκανε μόνη της μια θανατηφόρα ένεση με βαρβιτουρικά, ενώ ήταν περιτριγυρισμένη από τους φίλους της στην κλινική Lifecircle στην Ελβετία.
H 76χρονη, η οποία υπέφερε από σοβαρή αρθρίτιδα, επαναλαμβανόμενες αιμορραγίες εγκεφάλου και επιληψία, απόλαυσε ένα ποτήρι σαμπάνια, άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι «Day is Done» του Νικ Ντρέικ και είπε στους δακρυσμένους φίλους και το ιατρικό προσωπικό «ευχαριστώ», προτού πέσει σε βαθύ ύπνο και πεθάνει.
Η Βόις Κούπερ είχε αγωνιστεί για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία επί του παρόντος τιμωρείται με φυλάκιση έως και 14 χρόνια στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Η γυναίκα ζούσε μόνη της στο Σεβενόουκς του Κεντ.
Μιλώντας στη «Mirror» πριν από τον θάνατό της, είπε ότι η ζωή της ήταν «ατελείωτη, συχνά δύσκολη και συνήθως επίπονη» και περιελάμβανε την «καθημερινή διαχείριση πολλών, ανίατων θεμάτων».
Ο θάνατός της έρχεται καθώς οι ακτιβιστές γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιώματος στο Θάνατο και την ώρα που μια δημοσκόπηση του YouGov διαπιστώνει πως η πλειοψηφία των Βρετανών βουλευτών υποστηρίζει την αλλαγή του νόμου, για να επιτραπεί η ευθανασία στη Βρετανία. Μια πρόταση για το νόμο που υπέβαλε η βαρόνη Μίτσερ αφορά μόνο άτομα που έχουν λιγότερους από 6 μήνες ζωής.
Αλλά η 76χρονη Βόις Κούπερ λέει πως πιστεύει ότι οι προτάσεις είναι πολύ περιοριστικές και πως θα προτιμούσε ένα μοντέλο καναδικού τύπου, όπου όσοι πάσχουν από μια μη αναστρέψιμη βαριά ασθένεια μπορούν να υποβάλουν αίτηση για θάνατο.
Οι επικριτές του υποβοηθούμενου θανάτου φοβούνται πως η νομιμοποίηση θα μπορούσε να ωθήσει τα άτομα με αναπηρία και τους ηλικιωμένους που θεωρούν τους εαυτούς τους βάρος των άλλων, να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
