 |
|
|  Δευτέρα 8/11
Δράση για το κλίμα απο νεαρό Αμερικανό
Διασχίζει τις ΗΠΑ με μοτοποδήλατο που παίρνει ενέργεια από τον ήλιο
AΠΕ-ΜΠΕ
Το 2016, ο Sushil Reddy εγκαινίασε το πρότζεκτ SunPedal Ride· η ιδέα είχε στόχο να πυροδοτήσει συζητήσεις για την «καθαρή» ενέργεια και τη βιώσιμη κινητικότητα μέσω ταξιδιών με οχήματα που έχουν μηδενικό ίχνος άνθρακα. Αυτή την περίοδο, ο Sushil διασχίζει τις ΗΠΑ από τη μία ακτή στην άλλη μαζί με τον Luis Fourzan, αλλά ο ίδιος ταξιδεύει με μοτοποδήλατο που τροφοδοτείται με ηλιακή ενέργεια.
Οι δύο φίλοι ξεκίνησαν το ταξίδι τους από τη Βόρεια Καρολίνα στις 15 Αυγούστου και αναμένεται έως το τέλος του 2021 να το ολοκληρώσουν στο Τέξας. Ξεκίνησαν από το Ουίνστον-Σάλεμ, κατευθύνθηκαν ανατολικά στο Ράλεϊ, ανέβηκαν στο Ρίτσμοντ, έπιασαν Νέα Υόρκη και στη συνέχεια κινήθηκαν δυτικά προς Πίτσμπουργκ, Σικάγο, Μινεάπολη, Σιάτλ στη δυτική ακτή και κατεβαίνουν Σαν Ντιέγκο. Ακολούθως θα στραφούν και πάλι ανατολικά προς το Τέξας.
Ο Sushil, ο οποίος κατέχει το ρεκόρ μεγαλύτερου ταξιδιού με μοτοποδήλατο, ταξιδεύει με ένα ποδήλατο παντός εδάφους για μεταφορά εμπορευμάτων στο οποίο έχει προσαρμοστεί κινητήρας. Στο πίσω μέρος του ποδηλάτου έχουν τοποθετηθεί δύο φωτοβολταϊκά πάνελ, τα οποία τις ηλιόλουστες μέρες του επιτρέπουν να διανύει 56 με 64 χιλιόμετρα από τα περίπου 112 χιλιόμετρα που συνήθως διανύουν μέσα σε μια μέρα. Όταν έχει συννεφιά, τα οφέλη είναι μικρότερα, και τις βροχερές μέρες τα πάνελ απλά προσθέτουν βάρος στο ποδήλατό του, όπως εξομολογείται ο Sushil. Από την πλευρά του, ο Luis ταξιδεύει με κανονικό μοτοποδήλατο και με αυτόν τον τρόπο οι δυο τους έχουν τη δυνατότητα να αναλύουν τη διαφορά με τους ηλιακούς συλλέκτες
«Είναι επείγουσα η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή με το να στραφούμε προς έναν βιώσιμο τρόπο διαβίωσης και το πρότζεκτ SunPedal Ride είναι μια προσπάθεια να εμπνευστεί ο κόσμος για να αλλάξει ο καθένας το προσωπικό του λαϊφστάιλ και να υιοθετήσει ένα πιο βιώσιμο» τονίζει ο Sushil Reddy.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
